Laatst kwam ik met de auto aangereden en parkeerde me op de ons toegewezen parkeerplaats voor ons appartementenblokje.
Met dat ik mijn deur dichtsla hoor ik ‘hallo, hallo, halloooo‘. Een dame komt op me afgelopen.
‘Zijn jullie ook Belgen?‘ Ik antwoord bevestigend, maar ik had absoluut geen zin in een praatje. Daar had zij geen oren naar. ‘Van waar zijn jullie? Hoe lang blijven jullie?’ Ik antwoord, kort. ‘En hoe bevalt het appartement? De mensen van wie jullie huren zijn ook van jullie kanten.’ Dat wist ik uiteraard. ‘Wij verhuren niet. Wij wonen hier sinds april‘.
Enfin, na tien minuten kende ik heel haar leven. Eén zoon, geen kleinkinderen, en ‘een appartement is toch zo gemakkelijk. ’s Maandags kuisen wij … allee ja, de keuken en de badkamer doe ik alle dagen natuurlijk‘ (ik niet, maar dat heb ik maar voor mezelf gehouden! 🙈).
Ze bleef maar doorgaan, ook met ongewenst advies geven. ‘Als je ne keer naar Málaga wil, dan kan je dat best met bus en trein doen.’ En ze bleef ook mij maar vragen stellen. En als daar nu één iemand niet van gediend is, dan ben ik dat wel.
De strafste vraag vond ik toch wel ‘Zijt gij nu helemaal alleen van ’t dorp (= 3 km) naar hier gereden? En uw man …???’. Ik trok mijn wenkbrauwen eens op zo van ‘ja, en?’ en antwoordde dat mijn man nog op het strand zat en te voet naar huis kwam. Dat vond ze op zijn minst merkwaardig aan haar gezichtsuitdrukking te zien.
Twee dagen later zag ik haar met andere mensen in de tuin. Nieuw aangekomen Nederlanders die ze ook het hemd van het lijf zal gevraagd hebben. En mijn man heeft er inmiddels ook aan moeten geloven.
Oh wat heb ik een hekel aan mensen die alles van een ander moeten weten. Ik ben zó op mijn privé gesteld. Het interesseert me ook absoluut niet hoe dikwijls zij haar badkamer kuist. Mensenlief toch, laat een ander alsjeblieft gerust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten