Kijk toch hoe schoon!
Iedereen zal vorige week op TV de mooie beelden van de sneeuw in Dardennen wel gezien hebben.
Wij ook.
En ik dacht: als de sneeuw niet naar ons komt, dan gaan wij naar de sneeuw. Dus boekte ik zaterdagavond een hotel in Malmédy voor zondagnacht. Dat is het fijne aan met pensioen zijn en geen verplichtingen meer hebben. Inpakken en wegwezen!
Zondag, toen we toekwamen bij het hotel, waren we toch wat teleurgesteld. Wat molshoopjes sneeuw en dat was het. Wij hadden onze zinnen gezet op de 25 cm waarover het nieuwsanker het had gehad.
Door naar Signal de Botrange dus, het hoogste punt van België. Ondanks de drukte raakten we toch wonderwel redelijk vlot onze auto kwijt. Toen ik uitstapte trapte ik al direct in, jawel, 25 cm diepe sneeuw!
10 kilometer – tweeëneenhalf uur – hebben we gebaggerd door de sneeuw, nu en dan ook een korrelhagelstormpje getrotseerd. De wandeling was zogezegd vlak maar in realiteit was het vals plat. Heel vermoeiend! We waren blij dat we voor het diner nog een half uur konden bekomen.
Maar mooi, zo mooi ondanks het grijze weer.
Maandag waren alle toeristen naar huis en stonden we op met dikke mist. Maar al heel gauw brak de zon door en werd het een prachtige dag. Wij terug naar Signal de Botrange voor een andere wandeling. Zes kilometer deze keer, in de stralende zon, zelfs een tijd zonder jas.
Dat gevoel zou ik moeten kunnen vasthouden want terwijl je dit leest zit ik weer bij de MKA-chirurg voor de zoveelste ingreep. Laat het nu alsjeblieft écht de laatste keer zijn.
