Exact vijf weken nadat we thuis de sleutel omdraaiden om naar Spanje te vertrekken, draaiden we weer een sleutel om: die van onze vakantiewoning.
De dagen voordien hebben we gewikt en gewogen … langs welke weg zouden we eens naar huis rijden? Dezelfde route die we in de heenreis gereden hadden langs de Spaanse costa’s en de Autoroute du Soleil of via Zaragoza, Baskenland en Bordeaux naar het noorden.
Ik ben iemand die nieuwe dingen wil zien en beleven. Zaragoza kennen we niet en voor wat ik erover gele zen had leek het me wel de moeite. Donostia-San Sebastián zijn we wel al geweest, maar ik had daar nog eens graag een txikiteo gedaan en dan nog een dag rondlopen in Bordeaux vond ik ook geen straf.
En toch … ik kon de zon en de sfeer van de Middellandse Zee nog niet achterlaten. Aangezien de weersvoorspellingen voor het noorden van Spanje miserabel waren, opperde ik ‘zullen we langs dezelfde weg terug rijden en twee nachten Barcelona doen’? Manlief, toegeeflijk als hij is, was direct akkoord. Het was nog wel een gedoe want de bevestiging van de hotelreservatie vermeldde in vette letters dat je auto geautoriseerd moet zijn om in de stad te mogen rijden. Een soort milieuvignet zoals in grote steden in Duitsland en Frankrijk. Gelukkig kon ik dat online regelen – todo en español – en zaterdagavond kregen we op de valreep de bevestiging dat onze auto goedgekeurd was.
Wat een heerlijke stad is het toch. Het was onze derde keer maar Barcelona verveelt nooit. Deze keer hebben we niets bezocht omdat we alles daar al minstens één keer bezocht hebben. Ons fijne hotel lag midden in de Barri Gòtic en dus heel centraal.
We hebben veel gelopen, de eerste (halve) dag 6 kilometer, op dag twee maar liefst 14 kilometer. Met tussenstops op terrasjes uiteraard. Heel raar, maar in een stad kan ik blijven gaan en word ik totaal niet moe. Laat mij 5 km stappen op de heide en ik ben kapot. Dat is voor mij gewoon te eentonig.
Ik had ook nog graag Lyon bezocht maar manlief wou liever al wat verder doorrijden zodat we Lyon voorbij zouden vóór onze volgende overnachting. Dus werd het Bourg-en-Bresse.
Tot net voor Lyon hebben we mooi weer gehad en toen kwamen we plots in de herfstkleuren terecht. Gelukkig is het droog gebleven tot we aan het hotel waren. Maar koud!! En eens we goed en wel ingecheckt waren regende het pijpenstelen. Al goed dat ik maar één nacht geboekt had in het (niet-zo-goede) hotel want veel zouden we er toch niet aan gehad hebben om daar nog rond te struinen.
Woensdag 3 november stonden de koppen echt naar huis. Als het dan toch moet, dan kan het niet snel genoeg gaan. We hebben nog wel genoten van de mooie rit op de A39 ‘Autoroute Verte’, het stuk tussen Bourg-en-Bresse en Dijon.
Bergachtig en 140 kilometer aan een stuk alleen maar bossen langs de weg, nu in mooie herfstkleuren. In de verte de Alpen met de besneeuwde toppen. Geen spijt van die kleine omweg en gelukkig was het tot in Luxemburg droog.
Negen uur zijn we vertrokken in Bourg-en-Bresse en om vijf uur hadden we de 750 km achter de rug.
En nu nieuwe plannen maken.
Maar eerst nog die vervelende operatie …
