dinsdag 19 augustus 2014

Wenen

 

Wenen




Tweede citytrip dit jaar. Deze keer georganiseerd door de Vriendenclub van manlief zijn werk. Een citytrip naar Wenen. De stad stond al langer op mijn wenslijstje en dit vonden we een mooie gelegenheid. Anders zou het toch maar weer naar achteren geschoven worden. Mijn moeder heeft er altijd van gedroomd om Wenen te bezoeken. Een extra reden voor ons om te gaan.

Zo vertrokken wij op 14 augustus in alle vroegte naar de luchthaven voor de vlucht van 7u05 naar Wenen. Goed anderhalf uur later stonden we al op Wenen airport. Meer dan ideaal dus. 

Met de bus naar het hotel, inchecken ging uiteraard nog niet maar onze koffers werden netjes in de bagagekamer gezet en gewapend met een stads- en metroplan gingen wij er snel met ons tweeën vandoor. Het weer was wat grijzig maar dat mocht de pret niet drukken.

Uiteraard moest er eerst koffie gedronken worden, in Weense stijl, bij een van de bekende Wiener Cafés. Café Mozart had de eer om ons de eerste wiener melange te mogen schenken. Aan 5,50 euro voor een kleine tas wel goed aan de prijs maar kom, je bent tenslotte niet in Wenen geweest als je die bijzondere gelegenheden niet bezocht hebt.

 
Verder hebben we ons gewoon ondergedompeld in al het moois wat er in Wenen te zien is. Gebouwen, immens veel imposante gebouwen, paleizen en tuinen voornamelijk. De HofburgSchloss SchönbrunnSchloss BelvédèreWiener StaatsoperBurggartenMuseumsquartier, ... maar ook gewone huizen 'in de rij'. Veel te veel om in vier dagen te kunnen bevatten. En dan heb ik het nog niet gehad over de vele kerken. Een walhalla voor architectuurliefhebbers, eigenlijk voor kunstliefhebbers in het algemeen.

Natuurlijk moesten wij, als regelrechte toeristen, ook een ritje op het Riesenrad  maken. En dan heel snel weer weg van het Prater, want zo'n druk pretpark is echt onze stijl niet. 

Ga ik nog terug naar Wenen? Neen, want ik voelde geen binding met deze stad. Het is mij te klassiek, te popperig, te braaf, te statig, te koel, te veel toegespitst op Franzl & Sissi, op een sprookje waarvoor ik helaas te veel met beide voeten op de grond sta.