Van Salzburg naar Schiefling am See (Karinthië) – 211 km
Woensdag zonder accidenten of vergetelheden met de zon in ons kielzog doorgereisd naar de Wörthersee in Karinthië waar we op de middag toekwamen.
Het was mooi weer en we waren te vroeg om in te checken in het hotel. Auto geparkeerd en alvast het mondaine Velden am Wörthersee verkend. Ik voelde me op slag aan het Lago Maggiore. Grote villa’s met Rolls Royces en Bentleys voor de deur, sjieke restaurans aan de Seepromenade, … spek naar mijn bek (maar niet naar mijn/onze portemonnee). Velden hadden we snel gezien en we wilden graag nog een eind fietsen nu het weer goed was. De voorspellingen voor de komende dagen zagen er niet veelbelovend uit. Dus wij de fiets op en, na de lunch op een terras aan het water, een korte fietstocht langs de zuidoever van het meer gemaakt. Mooi, heel mooi.
Dan naar het Landgasthof waar we geboekt hadden. Dat ligt niet aan de Wörthersee maar aan een van de kleinere meren, Trattnigteich, op 9 kilometer (en twintig minuten langs een smalle bochtige bergweg met de auto) van de Wörthersee.
Wat een idyllische plek … voor zij die van rust en het grote niets houden. Niets voor mij dus. Ik heb graag wat beweging. Buiten ons Gasthof, dat aan de oever van het meer ligt, is er hier niets. Mooi terras met vrij zicht op het meer, op de koeien en paarden in de weide aan de overkant, en omringd door bossen en bergen. Het was mooi weer zodat we nog lang op het terras gezeten hebben. Manlief heeft ook nog een frisse duik genomen.
Dat was het idyllische deel.
De nacht was slecht. De dunne gordijnen lieten weer heel veel licht door en om vijf uur is het al licht. Dat beloofde al op voorhand een slechte dag te worden.
We hebben ’s morgens nog buiten kunnen ontbijten maar we zagen al snel onheilspellende wolken afkomen. Fietsen riskeerdenwe ik niet met de slechte weersvoorspelling (eens een salonfietser, altijd een salonfietser). We hebben dan maar een wandelingetje gemaakt in Pörtschach, aan de noordoever van de Wörthersee. We waren maar amper een kilometer ver toen het begon te stortregenen. Kletsnat waren we toen we bij de auto kwamen.
We zijn nog naar Klagenfurt gereden, maar daar was alles dood. Blijkt dat 30 mei ‘Fronleichnam‘ is en dan is alles gesloten. Het is ook geen bijzonder mooie stad. Ook hier weer veel regen.
Toen we het weerbericht voor de volgende dagen eens bekeken zonk ons de moed in de schoenen. We kwamen hier (en op de volgende locaties) om te fietsen want buiten fietsen en wandelen kan je hier niks doen, en met de aangekondigde “große Regenmengen” voor het weekend en de helft van volgende week zat dat er niet in.
Tijdens de regen was ons idyllisch meertje ook lang niet meer idyllisch maar eerder erg deprimerend. En dat kan ik missen als de pest net nu ik me weer wat beter voel
De combinatie slecht (niet) slapen / slecht weer was voor ons voldoende reden om vroegtijdig naar huis terug te keren. We doen nog een overnachting onderweg maar de Chiemsee, Heidelberg en de terugrit over de Grossglockner Hochalpenstrasse zullen voor een andere keer zijn. Met het uitgespaarde bedrag (heel blij met de ‘gratis annuleren’ optie bij booking.com) gaan we, zodra het echt mooi weer is en voor zover ik me beter voel, Vandervalken in Nederland.
Vrijdag zijn we terug naar huis vertrokken, een week vroeger dan voorzien. Tien uren lang in de plensende regen. Bij momenten was het echt gevaarlijk.
Gelukkig regende het op dag twee van de terugreis minder hard.
Over de vakantie zelf: het weer was natuurlijk dé grote spelbreker. Maar verder vonden wij ook de regio die we vorige zomer en tijdens onze wintervakanties bezocht hebben (Würzburg, Augsburg, Füssen, Oberstdorf, Mittenwald) veel authentieker Bayerisch dan wat we nu gezien hebben. Het laatste adres waar we verbleven … daar had ik geen dag langer moeten zijn, en dat had niet alleen met het slechte weer te maken. Het was daar veel te rustig voor mij. Al bij al vond ik het niet erg om naar huis te gaan (ik had nooit gedacht dat dát ooit uit mijn mond zou komen).
~~The End~~
Bleek dat we net op tijd vertrokken waren in Beieren voor het noodweer daar losbarstte.
Zondagmorgen weer alles op en in de auto gezet voor de volgende etappe, maar het einde van de stommiteiten was nog niet in zicht.
Op 23 kilometer vóór Salzburg krijg ik een paniekske: “ik denk dat ik een broek in de kast heb laten hangen“. Terwijl ik dan al niet meer weet waar ik het heb blijft Manlief uiterst rustig. “Hou u kalm … bel naar het hotel en vraag of ze eens willen gaan kijken …“. Ik gebeld en, ja hoor, mijn broek hing nog in de kast.
Long story short: we waren twee en een half uur later in Salzburg dan eerst gedacht en in plaats van 121 kilometer waren het er meer dan driehonderd. Maar ik heb mijn broek terug!
Wat hadden we toch weer geluk met het weer. De zon stond hoog aan de hemel toen we, na het inchecken in het hotel, onze fietsen namen om naar de binnenstad te rijden. Wat een prachtige stad in Salzburg. We zijn er al eens eerder geweest maar dat is zo’n dertig jaar geleden. Veel herinnerde ik er mij niet van. Maar o zo druk. Het leek wel of half Japan naar Salzburg was afgezakt.
Ook hier weer een aantal mooie en vooral grote gebouwen: de Dom, de Festung Hohensalzburg, het geboortehuis van Mozart, het woonhuis van Mozart, Schloss Mirabell en de Mirabellgarten, Schloss Hellbrunn, de Getreidegasse met zijn gilde symbolen aan de gevels, …. We hebben wat rondgefietst en rondgewandeld en ’s avonds lekker gegeten in de stad.
Maandag begon met stralende zon. We waren al vóór negen uur op pad met de fiets want we zouden eindelijk eens een langere fietstocht gaan maken. Zo gezegd, zo gedaan. We fietsten ’s morgens naar Schloss Hellbrunn en nadien bezochten we de Mirabellgarten. Het was heerlijk fietsen langs de oevers van de Salzach. Salzburg is een heel fietsvriendelijke stad. Er zijn mooie fietspaden en je kan er alle kanten uit, stad of natuur, wat je maar wil. En om de zoveel kilometer vind je zuilen met alle mogelijk gerief om een mankement aan je fiets te herstellen. Dat kwam van pas want Manlief had een kapotte voorband. Nu heeft hij zelf ook wel plakgerief bij en was het euvel gelukkig snel opgelost.
’s Middags werd het benauwd en we zagen de bui al hangen … We hebben het nog tot ’s avonds droog gehouden maar toen is het gaan regenen en het is niet meer gestopt.
Dinsdag heeft het de hele dag gegoten. We hebben het rustig aan gedaan en ’s morgens nog wat TV gekeken. Het was geen weer om een hond door te laten, maar we wilden ook niet de hele dag op de kamer zitten.
De Festung Hohensalzburg stond op ons programma maar we zijn er gewoon niet geraakt. Er zijn heel veel omleidingen in de stad en de dichtstbijzijnde parking naar de kabelbaan stond vol. Ik had echt geen zin om in dit weer nog een kilometer of drie te gaan lopen tot aan de kabelbaan.
Maar we moesten toch iets doen! In de namiddag zijn we naar de Königssee gereden. Dat stond ook op mijn programma. We zijn er ook al geweest, even lang geleden als dat we in Salzburg waren, en ik had er hele mooie herinneringen aan. Jammer van het weer, maar toen we daar aankwamen hield het op met regenen en hebben we toch nog een korte wandeling gemaakt. Het was er nog even mooi als in mijn herinnering.
Dat was het voor de regio Salzburg en voor het min of meer culturele deel van deze vakantie.
Vrijdagmorgen na het ontbijt en het uitchecken wilden we nog een fietstochtje maken. Ik had een rit gevonden op Komoot, maar de app en wij zijn geen vrienden. Hij stuurde ons telkens de verkeerde kant op. Zo hebben we een tijdje rondjes gereden en uiteindelijk besloten om de rit te laten voor wat ze was en maar ineens naar Passau te rijden. Het werd een vlotte rit onder een grijze hemel.
We waren al voor twee uur aan het hotel en konden direct op onze kamer. Ondertussen was volop de zon gaan schijnen. Fietsen op en naar de Altstadt. “Das ist meistens flach“, zei de dame aan de receptie. Huh?? Onder “flach” versta ik toch iets anders!
Enfin, we fietsten een stuk langs de Donau (flach!) en hebben dan onze fietsen achtergelaten op de Donaukade want in de Altstadt met zijn kasseien straatjes en trappen gaat het steil naar boven.
Passau, ook wel de “Dreiflüssestadt” genoemd omdat in de binnenstad de Donau, de Inn en de Ilz bij elkaar komen, is een stad in Oost-Beieren, op enkele kilometers van de Oostenrijkse grens. Het is een kleine stad met een aantal mooie monumenten, onder andere de barokke witte Dom St. Stephan, het Rathaus, de Wallfahrtskirche in het Kloster Mariahilfe, en hoog boven de rivieren de burcht Veste Oberhaus.
Passau is een leuke stad, maar met een totaal andere vibe dan Nürnberg. De binnenstad is klein en die hadden we op een halve dag gezien.
’s Avonds hebben we, tegen onze gewoonte in, voortreffelijk gegeten op het terras in het hotelrestaurant.
Zaterdag na weer een lekker ontbijt besloten we de Veste Oberhaus te bezoeken. De Veste is een 13de eeuwse burcht die hoog boven de stad is gelegen op de linkeroever van de Donau. Hierin is het cultuurhistorisch museum gevestigd dat gericht is op de geschiedenis van Oost-Beieren en de buurlanden Bohemen en Oostenrijk. Vanop de uitzichttoren heb je een mooi zicht op de Altstadt en van op een bepaald punt zie je waar de drie rivieren die door Passau lopen bij elkaar komen. Het mooiste in dit museum vond ik de ruimte met het Passauer Porzellan uit de 19de en 20ste eeuw. Werkelijk schitterende objecten gezien.
Na de Veste bezochten we ook nog het Kloster Mariahilfe met de Wallfahrtskirche, een kleine druk beschilderde kerk waar toevallig een huwelijk voltrokken werd. In Beierse stijl met een groot muziekensemble, type fanfare, in klederdracht: mannen in Lederhosen en vrouwen in Dirndl. Ze maakten fantastisch mooie muziek trouwens en het was bijna ontroerend om te zien hoe een aantal stevige koperblazers gevoelige songs uit hun tuba’s en trombones toverden.
Na de lunch vonden we dat we wat rust verdiend hadden en speelden we toeristje. We gingen aan boord van de ms. SUNLiner, een ‘cabrio’-schip, voor een Dreiflüsse-Stadtrundfahrt. Heel leuk om vanaf het water de stad te bekijken onder het genot van een drankje.
Dan nog wat rondgekeken in het Glasmuseum. Het Passau Glasmuseum heeft de grootste collecties ter wereld van Europees kunstglas, Boheems glas en glas gemaakt door Johann Loetz (Boheems tegenhanger van de Amerikaan Louis Tiffany) en staat op de lijst van “Nationaal Waardevol Cultureel Goed”. Over diverse verdiepingen staan meer dan 30.000 stukken glas uitgestald uit Bohemen en Silezië omdat die streek rijk was aan silica, kalksteen, potas en andere materialen die werden gebruikt bij het maken van glas van hoge kwaliteit. Diverse stijlen zoals Biedermeier, Art Nouveau, Art Déco, Jugendstil, Modernisme, enz. komen hier aan bod. Heel mooi!
Na onze fantastische zomervakantie van vorig jaar wisten we al direct dat we terug richting “de bergen” wilden. We gaan een ander stuk Beieren verkennen en verder door naar Oostenrijk. Het wordt opnieuw een combi van natuur en cultuur. De fietsen mogen ook weer mee.
Van thuis naar Nürnberg– 627 km
Woensdagmorgen vertrokken we, véél te laat, voor onze eerste en meteen ook langste rit. Dinsdagavond geen fut meer om alles nog in te pakken en dat heeft dan zo zijn gevolgen. Het was half zes toen we bij het hotel in Nürnberg aankwamen.
Onderweg veel Baustellen, de ene na de andere. Dat wisten we nog van vorig jaar en van onze vrienden die ons in april voorgingen. Gelukkig was het rustig op de weg zodat we geen enkele keer Stau hadden.
Het was vies weer. Vijftig tinten grijs en af en toe wat gedruppel, maar niet de zondvloed die voorspeld was. Hoe dichter we bij Nürnberg kwamen hoe vaker we de zon te zien kregen.
Na het inchecken hebben we onze fietsen genomen en zijn we naar de Altstadt gefietst, vier kilometer verderop. Het was er een drukte van jewelste. Voorlopig gingen wij alleen even op zoek naar een restaurant en dat hadden we snel gevonden.
Terug in het hotel ging Manlief nog een uurtje in de sauna terwijl ik mijn verslag typte.
Donderdag, na een korte nacht – het verduisteringsgordijn aan de balkondeur liet nogal wat licht door – en een uitgebreid ontbijt, sprongen wij terug de fiets op om de Altstadt verder te verkennen. Het was prachtig zonnig en warm weer.
Nürnberg – of Neurenberg – is een sfeervolle stad met romantische flair. Moderne stadsdelen worden afgewisseld door historische gebouwen zoals de intacte vijf kilometer lange stadsmuren (weliswaar grotendeels heropgebouwd na de tweede wereldoorlog), de Hauptmarkt met zijn sierlijke negentien meter hoge goudkleurige fontein Schöner Brunnen, de hoog gelegen Kaiserburg van waaruit je een mooi zicht hebt op de binnenstad, de pittoreske Weißgerbergasse met oude traditionele vakwerkhuizen waarin sfeervolle cafeetjes en restaurants, diverse gotische kerken, de Kettensteg, de oudst bewaard gebleven achtenzestig meter lange ijzeren hangbrug (voetgangersbrug) in Europa, de Strasse der Menschenrechte met zijn zevenentwintig witte betonnen palen waarop de mensenrechten gegraveerd staan, het authentieke Handwerkerhof dat gekenmerkt wordt door steegjes waar in traditionele vakwerkhuizen ambachtslieden zoals poppenmakers, glasblazers en goudsmeden hun ambacht uitoefenen en hun waren verkopen.
Veel gezien en veel foto’s genomen. En toch was het mijn dag niet. De wandeling naar de Kaiserburg was steil omhoog en voor ik aan de beklimming begon dronk ik nog een flinke slok water. Flesje dicht en in mijn handtas. Even later voel ik nattigheid aan mijn bovenbeen … het flesje was blijkbaar niet goed dicht geweest. Er stond een halve centimeter water (!) in mijn handtas, alles kletsnat, flesje leeg en ik … het leek wel of ik in mijn broek geplast had. Alle papieren zakdoeken die we bij hadden hebben we gebruikt om zoveel mogelijk het water uit mijn handtas op te slorpen. Dankzij de zon was mijn broek vrij snel weer droog.
Maar dat was nog niet alles. Bij het hotel aangekomen wil ik mijn fiets vastleggen met de ketting en ik mistrap me. Zo tuimel en rol ik enkele meters naar beneden, het talud af. Buiten twee licht geschaafde knieën en een zere pols niks aan de hand. Of toch: schaamte.
’s Avonds nog lekker gaan eten in de stad, Manlief nadien nog eens in de sauna en ik verder schrijven aan mijn verslag.
Een bestemming die we nog niet kenden en waarvan ik alleen positieve berichten hoorde en las.
Vlucht en hotel waren snel geboekt en zo reden wij vorige week maandag op het gemakje en zonder noemenswaardige files naar de luchthaven van Charleroi waar we ruim op tijd aankwamen voor de anderhalf uur durende vlucht. En ik denk dat we wind mee hadden want na een uur en tien minuten vliegen stonden we al op Václav Havel Airport waar een taxi ons stond op te wachten om ons naar ons hotel te brengen in Staré Město, de oude stad.
Snel ingecheckt, koffertje op de kamer gezet, jassen opgehangen (het was warm en zonnig) en wij weg, de stad in. Gestopt bij de eerste de beste patisserie voor koffie met een taartje. Taartjesliefhebbers en liefhebbers van zoet in het algemeen: hier moet je zijn voor het allerlekkerste gebak. Zoveel keuze aan prachtige taartjes en droog gebak heb ik nog nergens gezien. De statige gebouwen waar je al dat lekkers consumeert deden me heel erg denken aan de koffiehuizen in Wenen.
De rest van de middag en avond hebben we de buurt van het hotel verkend, o.a. het grote Wenceslasplein – eigenlijk meer een lange brede boulevard – met mooi gedecoreerde gevels in Art Deco- of Jugendstil-stijl. En op het einde van het plein het imposante Nationaal Museum.
Dinsdagmorgen, na een heerlijk uitgebreid ontbijt, deden we met onze izi.travel app de Royal Prague stadswandeling. Ik ga de wandeling niet in detail bespreken want dan wordt dit log veel te lang. Maar geloof me, dat Praag een prachtige stad is, dat is niet gelogen. Het viel ook op dat het overal erg proper was en leegstand in de stad hebben we eigenlijk niet gezien.
Vanaf ons hotel liepen we de luttele meters naar de gotische Powder Tower, een van de stadspoorten die de oude stad met de nieuwe stad verbindt. Dan verder naar het oude stadsplein met de bekende astronomische klok die veel kleiner is dan ik me had voorgesteld. Verder door naar de beroemde Karelsbrug over de Moldau (die hier ‘Vltava’ heet) die de oude stad verbindt met de Kleine Stad (Malá Strana), het gedeelte onderaan de Praagse Burcht. Hier is het rustiger en ruimer met o.a. het mooie Kampa Park. Maar ook hier aan barokke kerken en gebouwen geen gebrek.
En kunst natuurlijk. Van de controversiële Tsjechische kunstenaar David Černý zagen we volgende kunstwerken doorheen de stad. Bijzonder en bizar, is het minste wat je hierover kan zeggen.
Miminka Deze griezelig uitziende baby’s zijn een symbool van het communistische tijdperk en hoe het totalitaire bewind hun vermogen om volwassen te worden onderdrukte. De babies zijn 350 cm lang en 260 cm hoog en hun gezichten zijn vervangen door streepjescodes.
Proudy Twee bronzen mannen staan tegenover elkaar in een ondiepe poel te plassen. De heupen van deze beelden, die bewegen terwijl ze urineren, spellen citaten uit beroemde Tsjechische literaire werken. En de poel waar ze in plassen is de omtrek van Tsjechië, dus feitelijk urineren ze op het land zelf.
Hlava Franze Kafky Het hoofd van Franz Kafka is een kinetische sculptuur van 10,6 meter hoog en bestaat uit 42 roterende roestvrijstalen panelen met een totaal gewicht van 24 ton. Elke laag is gemechaniseerd en roteert afzonderlijk. De programmering van de bewegingen van het beeld kan worden gewijzigd en de kunstenaar kan nieuwe choreografieën creëren.
Viselec De hangende man is een levensgroot beeldhouwwerk van Sigmund Freud, hangend aan een paal op een dak. Het beeld is gemaakt in 1997 toen David Černý nadacht over de komst van een nieuwe eeuw en zich afvroeg wat die zou brengen. Hij koos voor Sigmund Freud, omdat hij hem beschouwde als de meest invloedrijke en belangrijkste persoon van de 20e eeuw.
Na 13 kilometer stappen hielden we het voor gezien en zijn we wat op de kamer gaan rusten.
Rust roest, dus deden we er ’s avonds nog eens 6 kilometer bij.
Na anderhalve dag stappen gingen we op dag drie wat meer het openbaar vervoer nemen. De Praagse Burcht en de Joodse wijk, aan de andere kant van de Moldau, stonden op het programma.
Het openbaar vervoer in Praag is voor 65-plussers uit de Europese Unie volledig gratis. Het was wel even zoeken welke tram/bus we moesten nemen om naar de Praagse Burcht te reizen want alle haltes zijn eentalig Tsjechisch. Daar bracht google maps ons redding.
De Praagse Burcht (UNESCO werelderfgoed) is het grootste kasteel ter wereld. Het is een gigantisch complex met binnenplaatsen, paleizen, musea en tuinen en is al duizend jaar de zetel van Tsjechische koningen, keizers en presidenten. Aan de ingang twee wachters die om het uur gewisseld worden. We waren daar tien minuten voor het uur, dus hebben we even gewacht op de ceremonie van de aflossing van de wacht. Om 12u ’s middags wordt de overdracht vanaf de tweede verdieping van het paleis begeleid door trompetten en trommels. Na het marcheren van een grote groep militairen over de binnenplaats neemt een nieuwe groep militairen de wacht op zich.
Het hele kasteelterrein wordt gedomineerd door de monumentale Sint-Vituskathedraal die tot de mooiste van Europa behoort. Je kan op allerlei websites op voorhand tickets kopen voor het complex, maar dat is echt niet nodig en duurder dan ter plaatse tickets te kopen. Hoewel het best druk was, stonden er geen rijen aan de verschillende kassa’s.
We bezochten er ook nog de St. Georges Basiliek, het Oude Koninklijk Paleis en het Gouden Straatje. Dat laatste werd gebouwd voor de bedienden van het kasteel. De huisjes herbergen een permanente tentoonstelling (denk Bokrijk) en souvenirwinkeltjes. Ik vond het een beetje een tourist trap, maar het bezoek was inbegrepen in ons toegangsticket.
Na een late lunch wandelden we naar de Joodse wijk voor een bezoek aan het Oud Joods Kerkhof, een van de grootste en oudste Joodse kerkhoven ter wereld waar doden begraven liggen die overleden zijn tussen de helft van de 15de eeuw en 1786. Omdat er voortdurend ruimtegebrek was en Joden het niet toestaan om graven weg te doen, werden de doden in lagen begraven. Er zijn plekken waar er 12 lagen doden op elkaar gestapeld zijn. Telkens er nieuwe niveaus werden toegevoegd was het nodig om de grafstenen van de oudere graven naar het nieuwe, hogere oppervlak te verheffen. Dit verklaart het dichte woud van grafstenen dat men vandaag de dag ziet.
Na de begraafplaats bezochten we nog een vijftal synagogen. In de Pinkas Synagoge, tevens Joods Museum, zijn de wanden bekleed met panelen met ongeveer 80.000 namen van Boheemse en Moravische joden, slachtoffers van de holocaust. De Spaanse synagoge is de oudste in Praag en werd gebouwd in Moorse stijl. Deze doet momenteel dienst als concertzaal.
Later tramden we naar de Nieuwe Stad (Nové Město) waar we het Dansende Huis bezochten. Een hypermoderne realisatie uit 1996, aan de oever van de Moldau. We snoepten nog een typisch Tsjechisch ijsje (trdelník) en manlief had nog genoeg energie over om een toren te beklimmen en wat plaatjes te schieten van de omgeving.
Ondanks de verschillende tramritten hebben we toch nog 12.5 kilometer gewandeld.
Donderdag was de laatste dag van onze korte citytrip. Elf uur moesten we uit de kamer. De vriendelijke dame aan de receptie legde ons uit hoe we op de eenvoudigste manier op de luchthaven konden geraken (metro + bus). Was inderdaad een fluitje van een cent.
Tussen metrostop en bushalte zijn we nog even een shopping mall ingelopen, maar de winkels daar zijn niet anders dan hier bij ons.
15u45 stegen we op ; 17u10 waren we in Charleroi. Chauffeur van de garage opgebeld, auto opgepikt en naar huis. Helaas wel met lange files.
Het was kort, maar goed. Ik wist niet wat ik moest verwachten van Praag maar was aangenaam verrast. De grandeur van de gebouwen deed me heel erg denken aan Wenen, maar dan zonder het Sissi gehalte. Het openbaar vervoer is er prachtig geregeld, met een groot netwerk aan zeer propere en moderne bussen, trams en metro’s die 24u per dag rijden. Als we op die vier dagen vier fietsers gezien hebben zal het veel zijn. Kasseitjes zijn ook niet echt bevorderlijk om gezellig te fietsen. Er zijn enorm veel eet- en drankgelegenheden met voor elk wat wils. Wat ons wel opviel was dat overal de koffie heel lekker was. Prijsniveau van drankjes hetzelfde als bij ons: 100 czk (4€) voor een cappucino ; 125-150 czk (5-6€) voor een glas wijn. Een typisch gerecht uit de Tsjechische keuken zoals Svíčková na smetaně 400 czk (16€). Manlief vond het lekker, maar dat is geen referentie want hij vindt alles lekker. 😉 Wij hebben gereisd zonder cash. We wilden wel bij een automaat geld gaan afhalen, maar het is er gewoon niet van gekomen omdat je overal met debet- of creditcard kan betalen. Wel zo gemakkelijk want wat doe je weer met de overschot aan klein geld? De taal dan … daar is echt niks van te maken. Onze taxichauffeur (afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk) woont er 32 jaar en verstaat de taal wel, maar hij spreekt ze nog altijd niet. Dat zegt genoeg, denk ik. Stadsplan, menukaarten, bezienswaardigheden gelukkig overal tweetalig Tsjechisch/Engels.
Op die paar dagen hebben we veel gezien van de stad maar lang niet alles. Wie weet gaan we nog wel eens terug …
