M&M's travel stories: Tanzania en Zanzibar

4 september

Na nog een laatste bucket shower en een lekker ontbijt rijdt Patrick ons naar de Kogatende Airstrip voor onze vlucht naar Zanzibar.

Het is een drukte van belang op de airstrip. Koffers staan gegroepeerd per bestemming want er wordt van hier uit ook naar andere binnenlandse bestemmingen gevlogen. Geen gedoe met gewicht van de koffers controleren of zonder schoenen door het securitypoortje. Gewoon koffers neerzetten en wachten. Vliegtuigjes type Cessna 208 caravan vliegen af en aan. Het gaat er hier wel anders aan toe dan op Schiphol of Zaventem. De start- en landingsbaan (een strook verdord gras,) dient 'diervij' te worden gehouden. Er liepen enkele impala's in de weg ... kwam er een wagen in volle vaart aangereden om de dieren van de landingsbaan te verjagen. Vertrokken met een uur vertraging en na een uur vliegen een tussenlanding gemaakt in Arusha om dan met een groter vliegtuig (ATR72, ook van Flightlink) nog een uur door te vliegen naar Zanzibar. We kregen begot nog een drankje, gechocolateerde cashew noten en een potje ijs op de vlucht. In Zanzibar Airport stond onze taxi ons al op te wachten om ons naar ons 'no shoes' The Loop Beach Resort aan de Indische Oceaan te brengen.

Één woord: het paradijs. Palmbomen, wit zand, blauwe oceaan. Hier gaan wij de komende vijf dagen eens lekker uitrusten. Edit 18u30 Ik heb mijn entree hier al gemaakt! Ik kom van het strand, spoel mijn voeten in het badje dat voor onze deur staat, stap binnen en ik ga onderuit. Mijn voet zat ergens vast en ik geraakte niet meer recht. De buren hadden mijn gil gehoord en kwamen kijken of ze konden helpen. Ik kon alles nog bewegen dus so far alles oké. Tot de buurman zag dat mijn teen nogal flink bloedde. Dat zag ook de poolboy en hij haalde er de hotelarts bij. Zij heeft de wonde verzorgd. Voor mij helaas geen 'no shoes' vakantie. Althans niet de eerste dagen.

5 september

Het heeft hard geregend vannacht ... heb ik van horen zeggen want ik heb geslapen als een roos.

Toen ik opstond zag ik dat mijn teen, ondanks de verbandjes die errond zaten, toch nog flink gebloed had. Doc Monica kwam to the rescue. Ze wilde net gaan beginnen met de verzorging toen er een hotelgast bij kwam die zei "let me do it, I'm a foot doctor". Wat een geluk!

We deden van pole pole vandaag. De zon hebben we niet vaak gezien.

Ons huisje (slaap-zitkamer, badkamer, dressing) werd netjes gepoetst en het bed kreeg een zwaan van handdoeken.

"Ons" strand is bij laagtij een werkstrand voor de inwoners van het dorp. Jambiani is een oud vissersdorp en heeft een lange zeewiercultuur. De vissers komen in de ochtend terug met hun vangst en de vrouwen plukken zeewier. De vis wordt in de restaurants verkocht als "catch of the day". Van het zeewier maken de vrouwen verzorgingsproducten zoals zeep en crème.

Hier vind je geen grote drukke resorts, alleen boutique hotelletjes. Heaven on earth.

We zijn hier (bij) de oudste gasten. Ze noemen ons hier babu (opa) en bibi (oma). In sommige lodges in Tanzania waren we baba en mama. Best grappig en lief bedoeld. Het zijn allemaal zo'n lieve mensen.

Vanavond was er in het hotel een Swahili dinner met Afrikaanse dans en acrobatie. Normaal zijn we daar niet gek op maar de muziek was zo aanstekelijk ... Op het einde vroegen ze natuurlijk deelnemers uit het publiek. Daar hebben babu en bibi vriendelijk voor bedankt.

6 september

Vandaag hebben we een taxi genomen naar Stone Town. Stone Town is het oude centrum van Zanzibar stad, de drukke hoofdstad van het eiland. Stone Town was tot de 19de eeuw een belangrijk handelscentrum voor kruidnagels, "the gold of Zanzibar ", zo zei onze gids, en voor de Arabische slavenhandel. Stone Town staat sinds 2000 op de UNESCO Werelderfgoedlijst cultuur.

Voor we de stad bezochten, deden we nog een spice tour. Zanzibar wordt ook wel het kruideneiland genoemd. Er groeit kruidnagel uiteraard, vanille, kaneel, kardemom, gember, citroengras, enz. Maar ook cacao, koffie, thee, rijst. Interessant bezoek.

Daarna bracht de taxi ons naar de chaos van Stone Town waar een andere gids ons stond op te wachten. De oude stad bestaat uit een wirwar van smalle straatjes met winkels, bazaars, hamams, 45 moskeeën, 2 katholieke kerken en 2 hindoetempels. Ongeveer 99% van de bevolking is moslim. De meeste vrouwen dragen er zelfs nog een zwarte niqab. En dat in die hitte! De architectuur is een combinatie van Arabische, Perzische, Indische en Europese. In Stone Town staat ook het geboortehuis van Freddie Mercury (Queen). Het is nu een museumpje. We zijn er niet binnen geweest want ik had gelezen dat het niet veel voorstelde.

Mensen fotograferen wordt niet gewaardeerd, vandaar de wat sneeky foto's. Jammer maar ik begrijp het wel. We liepen ook nog even over de markt met zijn kleurige vruchten en groenten. En ook vlees en vis waar de vliegen vrij spel hadden.

Trouwens veel last gehad van mijn teen tijdens het stappen. Vermoed dat die toch verstuikt is. En in de stad ligt er geen enkele tegel gelijk. Meestal is het gewoon zand met steenslag. Niet bevorderlijk om gemakkelijk te stappen.

Onderweg terug naar het hotel heb ik toch nu en dan mijn ogen even dichtgedaan en een schietgebedje gepreveld. Man, man, niet normaal. Er loopt en rijdt daar van alles op de baan: voetgangers, duizenden brommers, auto's, tuktuks, ossenwagens en ook af en toe wat koeien die willen oversteken. Enfin, we zijn heel terug in het hotel geraakt.

7 september

Zaterdag rustdag.

Het was al van 's morgensvroeg prachtig weer: heldere blauwe hemel, stralende zon, een briesje en wuivende palmbomen.

Een jongen van de bediening plukte verse kokosnoten voor de gasten uit een kokospalm. 5.000 shilling (1.60 €) voor een XL kokosnoot, mooi versierd met roze bougainvillea.

Hoewel ik niet kan zwemmen lokte toch het zwembad om afkoeling te zoeken.

Voor de lunch gingen we over het witte strand naar de buren (Bahari) waar we elk smulden van een vol bord prawn tempura (20.000 shilling = 6.60€). Heerlijk!

's Avonds namen we een taxi naar Paje, een kwartier rijden bij ons vandaan, om bij Zanzibarista kreeft te gaan eten. Vis en zeevruchten zijn hier verser dan vers en komen recht uit de zee. En voor heel weinig geld ook nog. Het is de gewoonte dat, als je een taxi neemt, je een prijs afspreekt en dan blijft de chauffeur wachten tot je weer terug bent. Wij zouden niet snel terug zijn want we wilden wat in Paje rondlopen en dan nog dineren ... "At least 4 hours" had ik tegen de taxichauffeur gezegd. "Then you phone me and I will come back and pick you up" was zijn antwoord, waarbij hij me zijn telefoonnummer gaf.

Na ons diner in het restaurant gevraagd om de taxi te bellen ... bleek het niet het nummer van de chauffeur te zijn, maar iemand die helemaal niks met taxiservice te maken had.

Wat nu? We hadden die man nog niet betaald want dat doe je aan het einde van de rit(ten), met een flinke fooi erbovenop. Uiteindelijk maar een andere taxi genomen en aan de receptie van ons resort de situatie uitgelegd. Gelukkig kende de receptionist de taxichauffeur persoonlijk en hij zou ervoor zorgen dat hij zijn taxirit + fooi betaald kreeg. Oef!