FOMO in Spanje

 Twee dagen voor we weer naar huis zouden vertrekken kreeg ik een aanval van FOMO. Aan mijn behoefte ‘iets zien’ was nog niet voldaan.

Ik wou nog eens terug naar Casares. Heel lang geleden – minstens 25 jaar – waren we daar en ik herinnerde het mij als een aangenaam wit dorp, lang niet zo toeristisch als bv. Frigiliana.

Zoals alle pueblos blancos ligt ook Casares in de bergen, meer bepaald in de Sierra Crestelina. Vanaf de weg zie je het dorp liggen als een grote berg op elkaar gestapelde suikerklontjes, met op de top de ruïnes van een oud kasteel.

Dit zijn zo van die dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan. Zelfs het winkeltje waar we destijds Pata Negra (*) ham kochten zag er nog precies hetzelfde uit.

(*) Sinds 2014 mag de benaming Pata Negra (= ham van zwartpootvarkens die uitsluitend eikels van de kurkeik eten) bij wet niet meer gebruikt worden omdat er té veel vervalsing was door bv. de poten van witpootvarkens (die minder waard zijn) zwart te verven. Sindsdien spreekt men over Jamón Iberico de Bellota (de vroegere Pata Negra) en de goedkopere Jamón Serrano.

Het dorp is niet zo groot maar wel heel pittoresk en nog authentiek, met veel klimmen en dalen in de smalle straatjes.

Wat ik mij ook nog goed herinnerde was het mooie kerkhof helemaal boven in het dorp. Ja, een kerkhof kan ook ontroerend mooi en vredig zijn. Hier worden de doden bovengronds begraven in speciaal gebouwde witte nissen. En zij hebben een prachtig uitzicht over het dal.

Dit delen:

Parque Natural El Torcal de Antequera

 Ik heb het al eerder geschreven: Spanje biedt zoveel meer dan alleen zon en strand.

Donderdag hebben we gewandeld in het Parque Natural El Torcal. El Torcal ligt zo’n 30 kilometer ten noorden van Málaga. Van zodra je een paar kilometer van de kust weg bent zit je direct in het ruwe gebergte, de Montes de Málaga. Ik kan heel erg genieten van mooie bergritten waarbij het lijkt alsof je alleen op de wereld bent. De weg naar El Torcal is zo’n mooie bergweg.

El Torcal zelf is een spectaculair en bijna buitenaards natuurlijke formatie van vreemd gevormde rotsen die op elkaar lijken te zijn gestapeld en daar gewoon zijn achtergelaten. Dit indrukwekkende karstlandschap lag tot honderdvijftig miljoen jaar geleden onder de zee. De hevige bewegingen van de aardkorst dwongen het vervolgens omhoog de bergen in, tot zo’n 1300 meter hoog. De kalksteen behield zo zijn horizontale lagen.

Er zijn twee wandelpaden die je tot diep in de rotspartijen brengen. De groene wandeling is de kortste, en die hebben wij gevolgd. Hoewel het slechts een wandeling (*) is van twee en een halve kilometer (up & down), moet je toch wel wat conditie hebben om ze vlot te lopen (*). Voor mij was het in ieder geval een aanslag op mijn knieën en mijn rug.

(*) ‘Wandeling’ en ‘lopen’ zijn eigenlijk woorden die hier niet echt op hun plaats zijn. Het is eerder een uitdagende klauterpartij.

Ik heb mijn best gedaan om wat foto’s te nemen, maar zo’n overweldigende grootsheid is nauwelijks te vatten op beeld.

De tip voor deze excursie had ik van Els. Over haar interessante leven schrijf ik misschien nog wel eens een apart logje.

Na een late lunch zijn we nog even verder door gereden naar Antequera, een stad die aan de voet ligt van de El Torcal bergketen op 600 meter hoogte. Een leuke en propere stad met mooie gebouwen en een Moors kasteel dat op een overhangende rots boven de stad uittorent. We hebben er gewoon wat rondgewandeld en een terrasje gedaan want wat was het weer warm!

In totaal hebben we donderdag toch weer meer dan 8 kilometer geklauterd en gelopen.