Vrijdag een beetje raar wakker geworden. Heel onrustig geslapen – en gisteren schreef ik nog dat we hier slapen als roosjes, niet altijd dus – en eng gedroomd. Maar toen ik door het raam van de badkamer keek was dat heel gauw verdwenen: zon en blauwe lucht.
En wat doen wij, als de zon aan de blauwe hemel prijkt?
Dan gaan wij wandelen in een kloof, de Partnachklamm,
-waar de zon nooit schijnt, al zeker niet in de winter
-waar het donker is en het smalle pad kletsnat en bezaaid met plassen
-waar je voor 90% gebukt moet lopen omdat de gemiddelde hoogte van de overhangende rotsen 1m75 is (ben zelf 1m72)
-waar je druipnat terug uitkomt door het water dan van de steile 80 meter hoge rotswanden naar beneden dendert en uit elkaar spat in de kolkende Partnach rivier.
Dit wonder der natuur moet je gezien hebben als je in de regio bent. Er zijn veel Klamms in deze regio, maar er zijn er niet veel open in de winter. We hadden dus weer geluk.
Vorig jaar hebben we de Breitachklamm gelopen, een gelijkaardige kloof maar een totaal andere beleving omdat alles toen ver-ijs-t was.
Foto van vorig jaar en eentje van nu.
Het was een spectaculaire ‘wandeling’ van 8 kilometer. De Klamm zelf is slechts 750 meter (1.5 km heen en terug) maar de parking ligt een eind van de ingang. En zo kwamen we weer aan 8 kilometer.
Deze Klamm ligt vlakbij de Zugspitze en bij de Olympia arena met de vier schansen van waar jaarlijks op 31 december en 1 januari de grote tornooien gesprongen worden.
Zoals je op de foto’s kan zien was het prachtig weer. Het was pas twaalf uur toen we uit de Klamm kwamen (waren vroeg vertrokken) en we besloten naar Garmisch te rijden om te lunchen. We vonden een plekje op een zonnig terras en aten een (half) bord Kaiserschmarrn met zicht op de Zugspitze. Het leven kon slechter zijn!
Nadien door het mooie landschap terug naar ons Gästehaus.
Wat was het weer een mooie dag!
Indrukwekkend!
BeantwoordenVerwijderenIk zie je reactie nu pas. Ja, was mooi.
Verwijderen