Winterwandelen (6)

En zo werd het zaterdag, onze laatste volledige dag in Beieren. Het beloofde alweer een prachtige dag te worden.

’s Morgens deden we boodschappen in het dorp … wat flessen Müller-Thurgau en Weissburgunder voor thuis. En streken we neer op een zonnig terras. We doen rustig aan vandaag.

’s Middags reden we naar Oberammergau. Een mooie rit over een kort stuk van de bochtige Deutsche Alpenstraße, door de Ammergauer Alpen. Onvoorstelbaar dat je op die weg 100 km/u mag rijden! De Deutsche Alpenstraße loopt van Lindau aan de Bodensee tot aan de Königssee bij Berchtesgaden en is 450 km lang.

Ook in Oberammergau was het erg rustig maar hier was wel alles open, in tegenstelling tot in Mittenwald. Het is ook veel toeristischer. Heeft waarschijnlijk te maken met de Passiespelen die hier om de 10 jaar plaatsvinden en enorm veel volk aantrekken.

Na de lunch hebben we nog even rondgewandeld, maar de fut was eruit.

En toen was het tijd om onze koffer te gaan pakken want we willen morgen (zondag dus) wel een beetje bijtijds vertrekken. Als we niet al te veel tegenslag hebben onderweg, dan rijden we de 868 kilometer in één dag. Ik ken mezelf … vakantie voorbij, dan staat de kop naar huis.

Wat was het weer een goede vakantie. We hadden een fijn onderkomen, en het weer had niet beter kunnen zijn. Eén dag bewolkt, één dag sneeuw en voor de rest zon, zon, zon. We kunnen er weer even tegen.

Strava zegt mij dat we 60 kilometer hebben gewandeld/gehiked.
Niet slecht, al zeg ik het zelf. 😉

Servus!

Winterwandelen (5)

Vrijdag een beetje raar wakker geworden. Heel onrustig geslapen – en gisteren schreef ik nog dat we hier slapen als roosjes, niet altijd dus – en eng gedroomd. Maar toen ik door het raam van de badkamer keek was dat heel gauw verdwenen: zon en blauwe lucht.

En wat doen wij, als de zon aan de blauwe hemel prijkt?
Dan gaan wij wandelen in een kloof, de Partnachklamm,
-waar de zon nooit schijnt, al zeker niet in de winter
-waar het donker is en het smalle pad kletsnat en bezaaid met plassen
-waar je voor 90% gebukt moet lopen omdat de gemiddelde hoogte van de overhangende rotsen 1m75 is (ben zelf 1m72)
-waar je druipnat terug uitkomt door het water dan van de steile 80 meter hoge rotswanden naar beneden dendert en uit elkaar spat in de kolkende Partnach rivier.

Dit wonder der natuur moet je gezien hebben als je in de regio bent. Er zijn veel Klamms in deze regio, maar er zijn er niet veel open in de winter. We hadden dus weer geluk.

Vorig jaar hebben we de Breitachklamm gelopen, een gelijkaardige kloof maar een totaal andere beleving omdat alles toen ver-ijs-t was.
Foto van vorig jaar en eentje van nu.

Het was een spectaculaire ‘wandeling’ van 8 kilometer. De Klamm zelf is slechts 750 meter (1.5 km heen en terug) maar de parking ligt een eind van de ingang. En zo kwamen we weer aan 8 kilometer.

De kracht van het water

Deze Klamm ligt vlakbij de Zugspitze en bij de Olympia arena met de vier schansen van waar jaarlijks op 31 december en 1 januari de grote tornooien gesprongen worden.

Zoals je op de foto’s kan zien was het prachtig weer. Het was pas twaalf uur toen we uit de Klamm kwamen (waren vroeg vertrokken) en we besloten naar Garmisch te rijden om te lunchen. We vonden een plekje op een zonnig terras en aten een (half) bord Kaiserschmarrn met zicht op de Zugspitze. Het leven kon slechter zijn!

Nadien door het mooie landschap terug naar ons Gästehaus.

Wat was het weer een mooie dag!

Winterwandelen (4)

Na een zalige nachtrust – wij slapen hier als roosjes – werden we donderdag wakker met bewolking. De sneeuw was nog niet helemaal verdwenen, maar er was ook geen nieuwe meer gevallen.

We besloten om eens tot in Innsbruck te rijden, beetje cultuur snuiven. Schijnt een mooie middeleeuwse stad te zijn, de hoofdstad van Tirol, en maar een goed half uur van bij ons.

Eens de berg over (of liever gezegd, de tunnel onderdoor) was het al veel mooier weer dan toen we vertrokken.

Auto in een parkeergarage gezet en onderweg naar het infokantoor alvast maar van het zonnetje geprofiteerd op een terrasje op de mooie Maria-Theresien-Straße. Stadsplannetje opgepikt en langs de Inn, met zicht op de gekleurde huizen aan de overkant van het water, naar het oude stadsgedeelte gewandeld.

De oude stad is heel compact, pakweg een tiental smalle Gassen en enkele pleintjes. We bezochten de uitbundig gedecoreerde Hofkirche en passeerden de Kaiserliche Hofburg, het Goldenes Dachl (hét landmark van Innsbruck), de Stadtturm, het Helblinghaus en nog een aantal mooie gevels en aan het einde van ons bezoek wandelden we nog even in de Hofgarten. Nog weinig kleur te zien daar. Onderweg natuurlijk ook nog lekker uitgebreid geluncht bij Das Schindler.

Innsbruck heeft ook veel mooie winkels, maar shoppen is aan mij niet besteed. Het was in ieder geval weer een zware dag voor mijn knieën en heup: bijna 10 kilometer gestapt.

En opnieuw, eens de tunnel onderdoor richting Mittenwald zaten we weer in de zware bewolking. Blij dat we naar Innsbruck gereden waren. Het was een zeer aangename kennismaking.