Zes weken vakantie – 3

Alweer een week voorbij. De tijd vliegt!

Zondagmorgen hebben we de fiets genomen en zijn we naar de markt hier in de buurt gefietst. Een mini ritje door de citrusvelden maar aangezien het hier overal vals plat is en ik al in geen jaren nog met een gewone fiets gereden heb, viel het toch tegen. Maar goed, de smaakvolle tomaten van Mazarrón en het zongerijpt fruit waren het dubbel en dik waard. Al vrees ik dat de fiets voor de rest van onze tijd hier in de garage zal blijven.

’s Avonds gastronomisch diner. Het was subliem. Zeer fijne keuken, mooie producten, met zorg opgemaakte borden, … Het verwonderde ons dan ook niet toen we hoorden dat er een Belgische chef aan het roer staat van Sunset Beach.
Vijf gangen plus amuses en koffie met friandises. En dat voor 40 euro. Zo’n menu kost in België het dubbele. Wij worden gelukkig van lekker eten en ik werd gelukkig van het feit dat ik, op de beetgare groenten en de friandises na, alles kon eten.

Ik probeer ondertussen mijn mindset te veranderen. De negativiteit moet stoppen of ik ga er onderdoor. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar maandag zijn we dan toch naar Murcia gereden en hebben we een dag door de stad gedwaald. Leuke zuiderse stad met veel mooie gebouwen (zie slideshow). En veel kerken uiteraard, want we zijn in Spanje. Het heeft me deugd gedaan.

Murcia is, net zoals zoveel andere Zuid-Spaanse steden, ooit gesticht door de Moren. Helaas is daarvan niet veel meer terug te vinden. Geen alcázar, geen moskee zoals in bv. Córdoba of Sevilla. Maar wel, zoals gezegd, nog veel mooie gebouwen en pleinen. En we hebben lekkere originele tapas gegeten in La Capital de la Gastronomía 2021.

Wat opvalt hier, zowel in de straten in Murcia als eigenlijk overal, is dat heel veel mensen – voornamelijk Spanjaarden – nog een mondmasker dragen. En dat in die warmte én in openlucht???

Dinsdag vroeg opgestaan – voor mijn doen toch – na enkele uren wakker liggen. Net op tijd voor een schitterende zonsopgang. We hebben er een ‘thuis’dag van gemaakt. Wasje gedraaid, met de stofzuiger rondgegaan, boodschappen gedaan en gerelaxed op ons dakterras. Het is, a propos, nog altijd stralend weer! Wel zijn de nachten al frisser en dat is ook te voelen aan het zwembadwater. Maar mijn man trekt nog moedig zijn banen vroeg in de morgen terwijl ik me nog eens omdraai.

Woensdag terug kine. Ik kreeg weer direct een reactie na de behandeling. Alles in en rond mijn mond begint dan hard te ‘werken’. Een heel onaangenaam gevoel dat zo’n dag of twee, drie blijft hangen. Niets aan te doen. Ik heb het thuis ook altijd.
Na de kine zijn we lekker gaan lunchen en nadien heb ik een veel te grote coupe ijs gegeten. Ik was er wat ongemakkelijk van. Eigen schuld…

Donderdagmorgen al op tijd op pad om te gaan wandelen in het Parc Natural de La Mata. Het is een mooi gebied, alleen jammer dat je niet tot aan de zoutmeren geraakt. Je zou erin mogen baden (drijven), maar we moeten eerst nog zien te vinden langs waar we erin kunnen.

’s Namiddags zijn we naar La Manga del Mar Menor gereden.
De regio Murcia ligt aan twee zeeën: de Middellandse Zee en de Mar Menor (kleine zee). Beide zeeën worden gescheiden door La Manga, een landtong van 22 kilometer lang en een kleine 100 meter breed op het smalste deel. Er loopt een brede weg in het midden (de Gran Vía de La Manga) met aan beide zijden grote hotels en appartementen, het ene naast het andere. Zowel de Mar Menor als de Middellandse Zee hebben overal prachtige zandstranden en hoewel het voor ons nog zomers aanvoelt was het er totaal uitgestorven. Met enige moeite vonden we een terras waar we wat gedronken hebben en een praatje met de ober leerde ons dat hier geen overwinteraars komen. Haast niet te geloven!
Een print screen van google maps om te verduidelijken hoe die Mar Menor eruit ziet.

Vrijdag was het licht bewolkt toen we opstonden. En fris. Maar 19 graden!
Wat gaan we eens doen vandaag? Alvast de strijk want die lag nog te wachten na de was van dinsdag. Boven op het dakterras was het toch wel lekker om die klus te klaren. Hij zijn deel, ik het mijne. Zo doen we dat thuis ook. Ik heb een moderne man. De zon prijkte alweer hoog aan de hemel nog voor de strijk gedaan was. Zo gaat dat in Spanje.

In de namiddag probeerden we bij de Salinas de Torrevieja te komen. Hoge bergen opgehoopt zout dat uit de zoutmeren gehaald wordt. Alles is omheind en we kwamen niet eens in de buurt om een foto te nemen. Achteraf las ik dat er een toeristentreintje rijdt en dat je aan het einde van de rit in het winkeltje zout kan kopen. Niet echt ons ding. Dat zout kopen we, mochten we dat willen, wel in de supermarkt.

’s Avonds aten we een kreeftenmenu in het restaurant waar we ook zondag gegeten hebben. Alweer een heerlijk menu, maar het prutsen aan zo’n beest doe ik toch liever thuis. En eerst genoten we nog van een schitterende zonsondergang.