Zes weken vakantie – 2

Het is nu zondag 10 oktober en inmiddels zitten we al tien dagen in een mooie en rustig gelegen penthouse aan de Costa Cálida, de zuidelijke Costa Blanca. Er zijn weinig appartementen bewoond in ons complex en er heerst absolute stilte, zowel overdag als ’s nachts. We hebben hier alles wat we nodig hebben: twee zwembaden, sauna, jacuzzi, gym, … Ook 2 slaapkamers, handig voor moesten we ruzie hebben 😉 en elk zijn eigen badkamer, wat ik heel gemakkelijk vind.

Het is hier geen mooie streek, noch qua landschap noch qua cultuur, maar dat wisten we op voorhand. We zijn hier in de buurt al eerder geweest. Het is de streek van de citrusvruchten, de eindeloze citroen- en appelsienplantages. Ook de zoutmeren liggen hier vlakbij.

We komen naar hier omwille van het micro-klimaat, om de zomer met een maand te verlengen, en dat lukt tot nu toe prima. Alle dagen hebben we zo’n 26 tot 28 graden met nu en dan een wolk. ’s Avonds, als we om 10 uur van het restaurant terugkomen of op ons terras zitten, is het nog 23 graden. En dat is natuurlijk heerlijk.

Ik moet wel zeggen dat het een tijdje geduurd heeft voor ik mijn draai hier gevonden had. Ik voel me niet 100% en dat heeft zijn weerslag op alles. Toen ik het appartement boekte in februari had ik er echt volop zin in. Ik voelde me toen ook goed. Maar ondertussen is, door alle complicaties en de tweede diagnose, mijn leven en mijn zin om te leven zo hard veranderd dat een mooi appartement op een fijne plek in de zon er nog nauwelijks iets toe doet, hoe graag ik het ook anders zou willen. Je neemt tenslotte altijd jezelf mee waar je ook gaat, met de pijnen en ongemakken. Ik kan dan ook nu nog niet zeggen of we de volledige maand hier gaan ‘uitdoen’. Mijn stemming verandert met de minuut. Ik ben gewoon heel labiel. Soms wil ik niets liever dan gewoon thuis in mijn eigen zetel zitten. Maar ook dat verandert niets aan de situatie.

Misschien keert het wel weer als we wat steden gaan bezoeken want dat zijn we zeker van plan, maar dan moet het iets minder warm zijn. Murcia en Cartagena liggen niet zó ver af. Of twee dagen Lorca of Albacete. Afwisseling en afleiding zijn het beste medicijn.

En op 20 oktober komen onze vienden aan. Zij hebben hier in de buurt een huis. Daar kijk ik wel naar uit, want het is lang geleden dat we hen nog gezien hebben. Corona, weet je wel …

Er staan hier ook twee degelijke fietsen maar fietsen zal iets zijn voor later deze maand als de temperatuur wat gezakt is.

Maandag heb ik een afspraak gemaakt met een fysio-praktijk voor lymfedrainage, want ook dat moet gewoon doorgaan. Zelfs een maand eens alles achter me laten is me niet gegund. Ik had vooraf goed mijn huiswerk gemaakt en een praktijk gevonden op een half uur rijden van hier die volgens dezelfde methode werkt als mijn kinesiste thuis en zoals voorgeschreven door mijn chirurg. Vrijdag kon ik terecht. Wat een verrassing dat ik gewoon mijn eigen taal kon spreken! De praktijk is van een Duits koppel en mijn therapeute was/is een Nederlandse dame. Eentje die weet waar ze mee bezig is.

Voor de rest hebben we hier nog niet zoveel gedaan. We brengen veel tijd door met lezen of woordpuzzelen op ons heerlijk dakterras, manlief zwemt en gaat in de sauna, we gaan eens een paar uurtjes naar het strand, wandelen wat over de boulevard, doen boodschappen en een terrasje, gaan uit eten of maken zelf een eenvoudige maaltijd, en ’s avonds kijken we TV Vlaanderen als we thuis zijn.

En we constateren nog maar eens dat het leven hier veel goedkoper is dan in België. Neem nu deze pastéis de nata hieronder: 0.34 euro per stuk. Bij mijn bakker thuis betaal ik 2 euro per stuk! Zelfs als ik er een koffie bij drink op het terras bij de bakker ben ik nog maar 1.54 euro kwijt.

Of wat dacht je van een 3-gangenlunch inclusief water, wijn en koffie voor 14 euro, mét zicht op zee. Je moet dan geen verfijnde keuken verwachten, maar zowel het rijstgerecht met groenten en bacalao als de tonijnsteak die we kregen waren best lekker!

Vanavond gaan we gastronomisch dineren. Vijf gangen voor 40 euro. Ben benieuwd …