Na onze fantastische zomervakantie van vorig jaar wisten we al direct dat we terug richting “de bergen” wilden. We gaan een ander stuk Beieren verkennen en verder door naar Oostenrijk. Het wordt opnieuw een combi van natuur en cultuur. De fietsen mogen ook weer mee.
Van thuis naar Nürnberg – 627 km
Woensdagmorgen vertrokken we, véél te laat, voor onze eerste en meteen ook langste rit. Dinsdagavond geen fut meer om alles nog in te pakken en dat heeft dan zo zijn gevolgen. Het was half zes toen we bij het hotel in Nürnberg aankwamen.
Onderweg veel Baustellen, de ene na de andere. Dat wisten we nog van vorig jaar en van onze vrienden die ons in april voorgingen. Gelukkig was het rustig op de weg zodat we geen enkele keer Stau hadden.
Het was vies weer. Vijftig tinten grijs en af en toe wat gedruppel, maar niet de zondvloed die voorspeld was. Hoe dichter we bij Nürnberg kwamen hoe vaker we de zon te zien kregen.
Na het inchecken hebben we onze fietsen genomen en zijn we naar de Altstadt gefietst, vier kilometer verderop. Het was er een drukte van jewelste. Voorlopig gingen wij alleen even op zoek naar een restaurant en dat hadden we snel gevonden.
Terug in het hotel ging Manlief nog een uurtje in de sauna terwijl ik mijn verslag typte.
Donderdag, na een korte nacht – het verduisteringsgordijn aan de balkondeur liet nogal wat licht door – en een uitgebreid ontbijt, sprongen wij terug de fiets op om de Altstadt verder te verkennen. Het was prachtig zonnig en warm weer.
Nürnberg – of Neurenberg – is een sfeervolle stad met romantische flair. Moderne stadsdelen worden afgewisseld door historische gebouwen zoals de intacte vijf kilometer lange stadsmuren (weliswaar grotendeels heropgebouwd na de tweede wereldoorlog), de Hauptmarkt met zijn sierlijke negentien meter hoge goudkleurige fontein Schöner Brunnen, de hoog gelegen Kaiserburg van waaruit je een mooi zicht hebt op de binnenstad, de pittoreske Weißgerbergasse met oude traditionele vakwerkhuizen waarin sfeervolle cafeetjes en restaurants, diverse gotische kerken, de Kettensteg, de oudst bewaard gebleven achtenzestig meter lange ijzeren hangbrug (voetgangersbrug) in Europa, de Strasse der Menschenrechte met zijn zevenentwintig witte betonnen palen waarop de mensenrechten gegraveerd staan, het authentieke Handwerkerhof dat gekenmerkt wordt door steegjes waar in traditionele vakwerkhuizen ambachtslieden zoals poppenmakers, glasblazers en goudsmeden hun ambacht uitoefenen en hun waren verkopen.
Veel gezien en veel foto’s genomen. En toch was het mijn dag niet.
De wandeling naar de Kaiserburg was steil omhoog en voor ik aan de beklimming begon dronk ik nog een flinke slok water. Flesje dicht en in mijn handtas. Even later voel ik nattigheid aan mijn bovenbeen … het flesje was blijkbaar niet goed dicht geweest. Er stond een halve centimeter water (!) in mijn handtas, alles kletsnat, flesje leeg en ik … het leek wel of ik in mijn broek geplast had. Alle papieren zakdoeken die we bij hadden hebben we gebruikt om zoveel mogelijk het water uit mijn handtas op te slorpen. Dankzij de zon was mijn broek vrij snel weer droog.
Maar dat was nog niet alles. Bij het hotel aangekomen wil ik mijn fiets vastleggen met de ketting en ik mistrap me. Zo tuimel en rol ik enkele meters naar beneden, het talud af. Buiten twee licht geschaafde knieën en een zere pols niks aan de hand. Of toch: schaamte.
’s Avonds nog lekker gaan eten in de stad, Manlief nadien nog eens in de sauna en ik verder schrijven aan mijn verslag.
En zo zat ons verblijf in Nürnberg er op.
Aangezien mijn ruimte hier op WordPress beperkt is, vind je alle foto’s op Flickr: https://flic.kr/s/aHBqjBrT7h
Volgende stop: Passau.
~~ wordt vervolgd ~~
👍
BeantwoordenVerwijderen