Travel tag (2) 10 #reisweetjes
Gezien het succes van mijn eerste travel tag heb ik er nog eentje gemaakt. Herinneringen genoeg!
#1
Van elke reis maak ik een verslag. Dat doe ik al zo’n 25 jaar. In het begin deed ik er verder niks mee. Ik schreef het in mijn fotoalbum, tussen de foto’s. Later ben ik mijn verslagen gaan publiceren op mijn blog – doe ik nog steeds – en ik heb ook een groot aantal verslagen vertaald en gepubliceerd op een reiswebsite (Virtual Tourist) die inmiddels ter ziele is gegaan.
Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik daar ooit mee begonnen ben. Zo blijven de herinneringen levendig.
#2
Van elke reis maak ik ook een fotoboek. Vroeger met papieren foto’s, nu maak ik mijn albums online en laat ik ze afdrukken. Heel fijn om de albums te maken en ook heel fijn om af en toe eens vast te pakken en me te verliezen in herinneringen.
#3
Een vroege herinnering, maar niet zo’n fijne. Op mijn 11 jaar was ik met ‘de ziekenkas’ mee op kamp geweest. Naar Wodecq als ik mij goed herinner. Alle deelnemers aan de kampen kregen toen van de organisatie een kartonnen valiesje dat mijn vader eerst vernist had zodat het wat beter tegen het nat kon.
Het jaar daarop ging ik met school op sneeuwklassen naar Maloja. Met mijn kartonnen gevernist valiesje. Wist ik veel.
Wat ben ik daar mee uitgelachen! Ik was maar een gewoon meisje van de boerenbuiten in een stadse (kak)school, te weten De Dames, waar de meeste van mijn klasgenoten van een ander niveau waren en met andersoortige valiesjes op reis gingen.
Wat heb ik mij geschaamd voor mijn kartonnen valiesje.
#4
De eerste keer dat wij terug naar de bergen gingen tijdens onze zomervakantie – zoonlief wou eens graag iets anders dan een zonvakantie in Zuid-Frankrijk of Spanje – was in 1994. Toen al was ik fan van combi-reizen want eerst verbleven we een dag of tien in Verbier (Wallis, Zwitserland) om daarna door te reizen naar het Lago Maggiore.
Ik herinner mij nog een daguitstap naar de Mont Fort. Het was een prachtige dag, echt heet voor die streek. We zouden met de kabelbanen tot aan de gletsjer gaan om wat verkoeling te zoeken.
We hadden al best wat bekijks in de téléphérique. Waarom, dat kwamen we pas te weten toen we op 3.329 meter hoogte uit de cabine stapten. Toen begrepen we ook waarom iedereen een dikke jas en lange broek aan had. Koud dat het daarboven was! Wij waren daar totaal niet op gekleed, met onze korte broek en onaangepast schoeisel. Gelukkig hadden we wel een jas bij. We konden niet snel genoeg terug in de cabine zitten.
#5
Na onze eerste fantastische ervaring met een land in Zwart-Afrika (Kenia, zoals reeds beschreven in mijn vorig logje) boekten we in 1999 tijdens de koude winter een reis naar Senegal. Ik kon er mij niet veel bij voorstellen en ik had ook geen hoge verwachtingen, want een land dat op slechts zes uren vliegen van België ligt, dat kon gewoon niet zo puur Afrikaans zijn dan Kenia.
Wat een vergissing! Al van in de luchthaven werd het duidelijk: de chaos, de drukte, de enorme zwarte menigte die naar elkaar stond te roepen, de vrouwen gekleed in de meest exotische en kleurrijke Afrikaanse kledij. We wisten het op slag: ja, we zijn weer in Afrika.
Daarom zijn we enkele jaren geleden nog eens terug naar Senegal gereisd. De chaos was nog dezelfde als in 1999, net zoals de toestand van de wegen, de aftandse auto’s, de kleurige gewaden van de dames, de vrolijke kinderen en vooral de couleur locale.
Africa gets uder your skin. Een volmondig JA, wat mij betreft.
#6
In 2015 trakteerden we onze kinderen, zijnde zoon en zijn vriendin, op een reisje. Mijn zoon die het altijd zo druk heeft, met zijn werk, met de verbouwing van hun huis, met tuinieren, … had eens laten vallen dat hij het wel zag zitten om eens ‘een week te vegeteren in een all-in hotel‘. Dat is maar een woord! De reis was al geboekt nog voor zijn woorden koud waren, bij wijze van spreken.
September 2015 streken wij neer in twee swim-up rooms in het super-de-luxe Paloma Pasha Resort in Özdere. De kinderen en de man hebben genoten van het zwembad, de zon, de zee, het lekkere eten en drinken. En ik? Ik ook hoor, maar ik heb vooral genoten omdat mijn gezin genoot. Het was lang geleden dat ik mijn zoon nog ontspannen had gezien, en laat dat nu mijn bedoeling zijn geweest.
#7
Ik ben zot van woestijnen. Je zou zeggen, een bak met zand, wat heb je daar nu aan?! Maar het is zoveel meer dan een bak met zand. In Jordanië of Egypte, bijvoorbeeld, is er helemaal niet zoveel zand in de Wadi Rum/Zuid Sinaï. Daar zijn het rotsen in de mooiste vormen en kleuren.
Mijn voorkeur gaat wel uit naar een zandwoestijn. Een nacht slapen in een tent in de woestijn stond dan ook al heel lang op mijn verlanglijst. En dat hebben we gedaan tijdens een rondreis in Oman nu alweer zes jaar geleden. Zelf 30 km de Wahiba Sands ingereden met onze 4×4 tot aan het kamp en de nacht doorgebracht in een nomadentent onder een waanzinnig mooie sterrenhemel. Voor de volgende dag hadden we een bedouinengids geboekt voor een halve dag desert crossing & dune bashing: 140 km dwars door de woestijn, soms op een wielspoor (aan 80 km/u), maar dikwijls ook gewoon door de hoge duinen, verticaal naar boven en naar beneden. Adrenaline momenten, en genieten met een grote G! Heel blij met onze chauffeur want dat hadden we zelf nooit kunnen doen. Alleen al de weg vinden in die immense zandbak!
Moesten ze mij vragen: wil je dat nog eens doen? Direct!
#8
Sinds wij allebei op pensioen zijn, hebben wij al drie keer de maand oktober in Spanje doorgebracht. Kwestie van de zomer met een maand te verlengen. Vroeger hebben we er wel eens aan gedacht om iets te kopen in Spanje. Nu zijn we blij dat we dat nooit gedaan hebben. De ervaring leert dat wij geen mensen zijn om keer op keer op dezelfde locatie te verblijven. Vooral ik hou van afwisseling, nieuwe indrukken opdoen, dan eens aan de Costa del Sol, dan eens aan de Costa Blanca of de Costa de la Luz.
Misschien moet ik mijn instelling veranderen en zo’n maand niet bekijken als vakantie, maar als ‘thuis zijn’ in het buitenland. Maar daarvoor is een maand dan weer te kort want ik heb altijd veel te veel te ontdekken. Dan toch maar eens een maand of drie gaan overwinteren? We denken erover.
#9
Wintersport, het is aan mij niet besteed. Ik hou van een sneeuwlandschap, dat wel, en langlaufen vond ik wel eens plezant. Dat deden we vroeger zelfs bij ons op de heide, toen dat nog mocht. Of we reden in het weekend naar mijn zus die in de Duitse Eifel woont. Langlaufpret verzekerd!
Bij het skiën – laatste skivakantie dateert van 1979 – was ik veel te bang om te vallen. Ik had een half jaar voordien mijn voet gebroken en stond nog altijd wat onzeker op mijn benen. Ik heb toen twee dagen les gevolgd en daarna de handdoek in de ring gegooid. Mijn man heeft de rest van mijn lessen overgenomen zodat hij niet vier maar zes dagen les had. Hij is veel sportiever dan ik en vond het zalig.
#10
In mijn vorig logje had ik al verteld dat ik graag combi-vakanties doe. De laatste tien/vijftien zijn wij ook echte roadtrippers geworden. Niet blijven hangen op één plek maar in een week of drie een (deel van een) land doorkruisen met de huurwagen. Portugal van noord naar zuid, bijvoorbeeld. Onderweg verblijven we dan in vier of vijf locaties van waar we uitstappen doen. Puglia, dat was ook een mooie reis (behalve het weer). Net zoals Sicilië. Daar was zoveel te zien dat we dat in twee keer hebben gedaan: eerst de oostelijke helft, een aantal jaren later de westelijke helft. Zwitserland en de Italiaanse Meren hebben we afgelopen zomer gedaan, zó mooi!
En ook wat verder van huis hebben we geroadtript: in Zuid-Afrika en in Oman onder andere. Allemaal heerlijke reizen om aan terug te denken. En de laatsten voor mij ook best wel heel spannend want ik ben helemaal niet avontuurlijk aangelegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten