Ons eerste weekend weg na mijn operatie is een feit. Onze huwelijksverjaardag, het mooie weer ... dan gaan wij niet thuis blijven.
We hadden het weekend vrijdag al in stijl ingezet met een uitgebreide lunch bij Vista in Willemstad. In Nederland wordt er wat losser omgegaan met het hele corona gedoe én we hadden al een paar keer eerder voortreffelijk gegeten bij Vista.
Een heel ontspannen lunch dus, op het mooie terras aan het water met uitzicht over het Hollands Diep en de jachthaven van Willemstad.
Lunch bij Vista
Ik heb dan ook meteen maar een kamer geboekt bij Van der Valk in Middelburg. Dat wij van Zeeland houden is geen geheim en vanuit Middelburg kunnen we gemakkelijk alle kanten uit. We hebben de fietsen bij, want ik mag 'op 't gemakske' wat fietsen met mijn trombosebeen.
'Stel niet uit tot morgen, wat je vandaag kan doen', dat is een uitdrukking die ik heel hoog in het vaandel draag. Zeker nu!
En toch was het er nooit van gekomen om de Tuinen van Monet te bezoeken. Ze stonden nochtans al lang op mijn verlanglijstje.
De tuinen zijn kleiner dan ik had gedacht, maar zeker een bezoek waard. Er waren uiteraard ook wel gedeeltes afgesloten omdat het niet mogelijk was om daar 'éénrichtingsverkeer' toe te passen.
Een explosie van kleuren stond ons te wachten toen we het online aangekochte ticket op stipt het gereserveerde uur lieten scannen. Geen mooi getrimde borders hier, maar eerder prairie-achtig, veelal op kleur gesorteerd.
Le Jardin d'Eau is een mooie waterpartij met waterlelies en omzoomd door kleurige bloemen.
Le Jardin d'Eau
Le CLos Normand, de oprijlaan naar de woning die een boomgaard herbergt, een kruidentuin en lange rijen geurige lavendel en vlinderstruiken met honderden zoemende bijen en fladderende vlinders.
Le CLos Normand
In de grote woning uiteraard veel schilderijen, maar ook mooie meubelen en gebruiksvoorwerpen. Monet was duidelijk geen arme man ...
Wat hebben we weer een paar dagen heerlijk gefietst in Nederland. Vorige week zondag waren we thuis vroeg vertrokken zodat we al om 10u in Almere waren. Koffie gedronken in het hotel en vertrokken voor een rondje Gooimeer. Een afwisselende fietstocht langs de oever van het meer, door mooie stadjes zoals Blaricum, Huizen en de vestingstad Naarden. En ook stukken door heel mooi bosgebied. Ritje van 49 km.
Rondje Gooimeer
Maandag stond er een rondje Loosdrechtse Plassen op het programma. Een stukje ervan (Loenen aan de Vecht) hadden we vorig jaar al eens gefietst maar het is er zo mooi dat we het geen probleem vonden om hier nog eens langs te fietsen. Zolang er water in de buurt is zijn wij gelukkig. En gebrek aan water is er daar niet. 73 km gefietst! Mijn langste rit ooit, zegt Strava.
Rondje Loosdrechtse Plassen
De geplande rit op dinsdag hebben we moeten schrappen want het weer liet ons helaas in de steek. Fietsen in de regen, daar heeft een salonfietser zoals ik geen zin in. Dus zochten we een plek waar het wat droger was, en dan bieden buienradar en webcams uitkomst.
Op naar Scheveningen! Het was er droog maar daar was dan ook alles mee gezegd. Volgens mij moet Scheveningen zowat het lelijkste strand van Nederland hebben. Eigenlijk hebben we weinig strand gezien want het zicht op strand en zee wordt volledig weggenomen door de strandtenten die bijna óp elkaar staan. Twintig jaar geleden was het hier al erg, nu is het Heel Erg. Nee, doe mij de Zeeuwse kust maar. Ook hier en daar een strandtent maar je ziet er wel nog overal de zee. Gelukkig is er een beetje kunst te bewonderen op de boulevard. Dat maakt het daar tenminste nog wat aantrekkelijk.
Scheveningen
Vrijdag hebben we de Beeldenroute in Lissewege nog eens gedaan. Duidelijk een corona editie. Veel minder kunstwerken en weinig dat me aansprak.
Beeldententoonstelling Lissewege
Maar we hadden de fietsen mee en hebben een fietstocht gemaakt in de omgeving, door de polders naar de zee. In Heist compleet lege strandbubbels gezien. Geen kat, echt geen kat! Ter hoogte van Glacier de la Poste in Knokke klapte mijn achterband. Bij een e-bike niet zo eenvoudig zelf te herstellen en zeker niet als je geen gerief bij hebt. Gelukkig was er honderd meter verder een fietsenverhuur waar ze de klus vakkundig geklaard hebben. Terwijl genoten wij van een ijsje. Leuke dag gehad!
Fietstocht van Lissewege door de polder naar zee (46 km)
Gisteren was het dan eindelijk de afscheidsdienst van onze nonkel die in april is overleden aan Covid-19. Een afscheid zoals hij het zich gewenst had, met mooie teksten en mooie muziek tijdens de dienst. En een bourgondische koffietafel achteraf waarop bijna de voltallige familie aanwezig was. Fijn om de neven en de nichten nog eens terug te zien, alleen jammer dat het vrijwel altijd voor een onaangename gelegenheid is. Such is life, zeker?
En natuurlijk was onze dag niet compleet zonder ... een fietstocht, jawel. Een toerke van 24 km had mijn metgezel gezegd. Het waren er uiteindelijk veertig. Afstanden schatten is niet zijn sterkste kant. En dat met zo'n warm weer!
Wij zijn nog eens naar de Noorderburen voor een paar dagen. Omdat het mooi weer is. En om even het hoofd vrij te maken van zorgen. Of tenminste toch proberen.
Hij is alweer voorbij, onze eerste fietsvakantie na de lockdown. Maar het smaakt naar meer, dus ik ben alweer volop aan het plannen.
Het was aangenaam in Nederland. We hebben heerlijk gefietst, eerst in Twente en daarna aan het Markermeer. Zo fijn als je de tijd aan jezelf hebt en met niets of niemand hoeft rekening te houden.
In de hotels was er niet heel veel te merken van corona. Ontsmettingsgels, plexi schermen aan de receptie, minder tafels in de bar en het restaurant en looprichtingen, maar daar hield het wel op. Nergens droeg het personeel mondmaskers, wel handschoenen in het restaurant. Er waren wel wat algemene regels die we moesten volgen: * handen ontsmetten alvorens ergens binnen te gaan * reserveren voor zowel ontbijt als diner (in het eerste hotel hadden we - niet naar gewoonte - een arrangement met ontbijt en diner) om niet te veel gasten tegelijk binnen te hebben, en wachten tot je een tafel toegewezen kreeg * reserveren voor het zwembad waarna je een tijdslot van 45 minuten kreeg * ontbijt was zoals gebruikelijk bij Van der Valk in buffetvorm maar je mocht niets zelf nemen (buiten verpakte producten en koffie) Voor het overige was het allemaal heel ontspannen.
Wat ik wel heel vreemd vond was dat mensen uit verschillende 'bubbels' niet samen aan tafel mochten zitten. Twee koppels die de hele dag samen doorgebracht hadden moesten aan aparte tafels eten. De mensen waren daar - terecht - niet blij mee. Uiteindelijk zagen we dat de mannen samen gingen zitten en de vrouwen een tafel verderop samen. Tja, op die manier schiet de maatregel wel zijn doel voorbij.
Tot zover het hotelgebeuren.
Wij hebben vier dagen gefietst. Het was dan ook super fietsweer. Niet te warm (behalve de laatste dag), niet te koud, weinig wind. We hebben mooie ritten gemaakt in Overijssel, meestal onder de eikenbomen die onmogelijk te ontwijken waren en dat is er aan te zien en te voelen ... Al ben ik nog redelijk gespaard. Manlief daarentegen staat helemaal vol jeukende boebels. Alcoholgel helpt wel, beter dan Fenistil.
Hengelo, Oldenzaal, Ootmarsum, Enschede, ...
Neen, dan waren de ritten aan het Markermeer veel aangenamer. Geen eik meer gezien! En ik hou van rijden langs het water met een briesje rond mijn hoofd. Ik hou ook van de weidse uitzichten, het polderlandschap, de kneuterige dorpjes. En ook van het feit dat het overal zo rustig was. In Volendam kan je normaal gezien over de koppen lopen. Nu was het een vredig plaatsje met net genoeg mensen om gezellig te zijn. Idem voor de andere stadjes die we bezocht hebben. Ook op de veerboot van Volendam naar Marken (mondkapjes verplicht), zat er amper een man/vrouw of vijftien.
De paniekrit op zoek naar mijn telefoon die ik onderweg verloren was, was niet zo'n fijne rit. Vooral ook omdat mijn batterij op den duur leeg was. Pfff, wat trapt zo'n e-bike zwaar! Maar ik heb wel mijn telefoon teruggevonden ergens aan de rand van de weg. Helemaal intact en al mijn bezittingen (ID, rijbewijs, bank- en kredietkaarten) er nog in. Opluchting alom!
De vakantie was kort maar krachtig en we hebben genoten. Op naar de volgende!
Gezien het succes van mijn eerste travel tag heb ik er nog eentje gemaakt. Herinneringen genoeg!
#1
Van elke reis maak ik een verslag. Dat doe ik al zo’n 25 jaar. In het begin deed ik er verder niks mee. Ik schreef het in mijn fotoalbum, tussen de foto’s. Later ben ik mijn verslagen gaan publiceren op mijn blog – doe ik nog steeds – en ik heb ook een groot aantal verslagen vertaald en gepubliceerd op een reiswebsite (Virtual Tourist) die inmiddels ter ziele is gegaan. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat ik daar ooit mee begonnen ben. Zo blijven de herinneringen levendig.
#2
Van elke reis maak ik ook een fotoboek. Vroeger met papieren foto’s, nu maak ik mijn albums online en laat ik ze afdrukken. Heel fijn om de albums te maken en ook heel fijn om af en toe eens vast te pakken en me te verliezen in herinneringen.
Een greep uit mijn albums
#3
Een vroege herinnering, maar niet zo’n fijne. Op mijn 11 jaar was ik met ‘de ziekenkas’ mee op kamp geweest. Naar Wodecq als ik mij goed herinner. Alle deelnemers aan de kampen kregen toen van de organisatie een kartonnen valiesje dat mijn vader eerst vernist had zodat het wat beter tegen het nat kon. Het jaar daarop ging ik met school op sneeuwklassen naar Maloja. Met mijn kartonnen gevernist valiesje. Wist ik veel. Wat ben ik daar mee uitgelachen! Ik was maar een gewoon meisje van de boerenbuiten in een stadse (kak)school, te weten De Dames, waar de meeste van mijn klasgenoten van een ander niveau waren en met andersoortige valiesjes op reis gingen. Wat heb ik mij geschaamd voor mijn kartonnen valiesje.
#4
De eerste keer dat wij terug naar de bergen gingen tijdens onze zomervakantie – zoonlief wou eens graag iets anders dan een zonvakantie in Zuid-Frankrijk of Spanje – was in 1994. Toen al was ik fan van combi-reizen want eerst verbleven we een dag of tien in Verbier (Wallis, Zwitserland) om daarna door te reizen naar het Lago Maggiore. Ik herinner mij nog een daguitstap naar de Mont Fort. Het was een prachtige dag, echt heet voor die streek. We zouden met de kabelbanen tot aan de gletsjer gaan om wat verkoeling te zoeken. We hadden al best wat bekijks in de téléphérique. Waarom, dat kwamen we pas te weten toen we op 3.329 meter hoogte uit de cabine stapten. Toen begrepen we ook waarom iedereen een dikke jas en lange broek aan had. Koud dat het daarboven was! Wij waren daar totaal niet op gekleed, met onze korte broek en onaangepast schoeisel. Gelukkig hadden we wel een jas bij. We konden niet snel genoeg terug in de cabine zitten.
Vader en zoon – op de achtergrond komen de skiërs – in gepaste kledij – naar beneden
#5
Na onze eerste fantastische ervaring met een land in Zwart-Afrika (Kenia, zoals reeds beschreven in mijn vorig logje) boekten we in 1999 tijdens de koude winter een reis naar Senegal. Ik kon er mij niet veel bij voorstellen en ik had ook geen hoge verwachtingen, want een land dat op slechts zes uren vliegen van België ligt, dat kon gewoon niet zo puur Afrikaans zijn dan Kenia. Wat een vergissing! Al van in de luchthaven werd het duidelijk: de chaos, de drukte, de enorme zwarte menigte die naar elkaar stond te roepen, de vrouwen gekleed in de meest exotische en kleurrijke Afrikaanse kledij. We wisten het op slag: ja, we zijn weer in Afrika. Daarom zijn we enkele jaren geleden nog eens terug naar Senegal gereisd. De chaos was nog dezelfde als in 1999, net zoals de toestand van de wegen, de aftandse auto’s, de kleurige gewaden van de dames, de vrolijke kinderen en vooral de couleur locale. Africa gets uder your skin. Een volmondig JA, wat mij betreft.
Mbour
#6
In 2015 trakteerden we onze kinderen, zijnde zoon en zijn vriendin, op een reisje. Mijn zoon die het altijd zo druk heeft, met zijn werk, met de verbouwing van hun huis, met tuinieren, … had eens laten vallen dat hij het wel zag zitten om eens ‘een week te vegeteren in een all-in hotel‘. Dat is maar een woord! De reis was al geboekt nog voor zijn woorden koud waren, bij wijze van spreken. September 2015 streken wij neer in twee swim-up rooms in het super-de-luxe Paloma Pasha Resort in Özdere. De kinderen en de man hebben genoten van het zwembad, de zon, de zee, het lekkere eten en drinken. En ik? Ik ook hoor, maar ik heb vooral genoten omdat mijn gezin genoot. Het was lang geleden dat ik mijn zoon nog ontspannen had gezien, en laat dat nu mijn bedoeling zijn geweest.
Ons gezin tijdens een uitstap naar Ephese
#7
Ik ben zot van woestijnen. Je zou zeggen, een bak met zand, wat heb je daar nu aan?! Maar het is zoveel meer dan een bak met zand. In Jordanië of Egypte, bijvoorbeeld, is er helemaal niet zoveel zand in de Wadi Rum/Zuid Sinaï. Daar zijn het rotsen in de mooiste vormen en kleuren. Mijn voorkeur gaat wel uit naar een zandwoestijn. Een nacht slapen in een tent in de woestijn stond dan ook al heel lang op mijn verlanglijst. En dat hebben we gedaan tijdens een rondreis in Oman nu alweer zes jaar geleden. Zelf 30 km de Wahiba Sands ingereden met onze 4×4 tot aan het kamp en de nacht doorgebracht in een nomadentent onder een waanzinnig mooie sterrenhemel. Voor de volgende dag hadden we een bedouinengids geboekt voor een halve dag desert crossing & dune bashing: 140 km dwars door de woestijn, soms op een wielspoor (aan 80 km/u), maar dikwijls ook gewoon door de hoge duinen, verticaal naar boven en naar beneden. Adrenaline momenten, en genieten met een grote G! Heel blij met onze chauffeur want dat hadden we zelf nooit kunnen doen. Alleen al de weg vinden in die immense zandbak! Moesten ze mij vragen: wil je dat nog eens doen? Direct!
Wahiba Sands Desert, Oman
#8
Sinds wij allebei op pensioen zijn, hebben wij al drie keer de maand oktober in Spanje doorgebracht. Kwestie van de zomer met een maand te verlengen. Vroeger hebben we er wel eens aan gedacht om iets te kopen in Spanje. Nu zijn we blij dat we dat nooit gedaan hebben. De ervaring leert dat wij geen mensen zijn om keer op keer op dezelfde locatie te verblijven. Vooral ik hou van afwisseling, nieuwe indrukken opdoen, dan eens aan de Costa del Sol, dan eens aan de Costa Blanca of de Costa de la Luz. Misschien moet ik mijn instelling veranderen en zo’n maand niet bekijken als vakantie, maar als ‘thuis zijn’ in het buitenland. Maar daarvoor is een maand dan weer te kort want ik heb altijd veel te veel te ontdekken. Dan toch maar eens een maand of drie gaan overwinteren? We denken erover.
#9
Wintersport, het is aan mij niet besteed. Ik hou van een sneeuwlandschap, dat wel, en langlaufen vond ik wel eens plezant. Dat deden we vroeger zelfs bij ons op de heide, toen dat nog mocht. Of we reden in het weekend naar mijn zus die in de Duitse Eifel woont. Langlaufpret verzekerd! Bij het skiën – laatste skivakantie dateert van 1979 – was ik veel te bang om te vallen. Ik had een half jaar voordien mijn voet gebroken en stond nog altijd wat onzeker op mijn benen. Ik heb toen twee dagen les gevolgd en daarna de handdoek in de ring gegooid. Mijn man heeft de rest van mijn lessen overgenomen zodat hij niet vier maar zes dagen les had. Hij is veel sportiever dan ik en vond het zalig.
#10
In mijn vorig logje had ik al verteld dat ik graag combi-vakanties doe. De laatste tien/vijftien zijn wij ook echte roadtrippers geworden. Niet blijven hangen op één plek maar in een week of drie een (deel van een) land doorkruisen met de huurwagen. Portugal van noord naar zuid, bijvoorbeeld. Onderweg verblijven we dan in vier of vijf locaties van waar we uitstappen doen. Puglia, dat was ook een mooie reis (behalve het weer). Net zoals Sicilië. Daar was zoveel te zien dat we dat in twee keer hebben gedaan: eerst de oostelijke helft, een aantal jaren later de westelijke helft. Zwitserland en de Italiaanse Meren hebben we afgelopen zomer gedaan, zó mooi! En ook wat verder van huis hebben we geroadtript: in Zuid-Afrika en in Oman onder andere. Allemaal heerlijke reizen om aan terug te denken. En de laatsten voor mij ook best wel heel spannend want ik ben helemaal niet avontuurlijk aangelegd.
Ik was negen toen we voor het eerst op vakantie gingen met ons gezin: een week naar zee in een vakantieverblijf van de ‘ziekenkas’ (of was het Vakantiegenoegens?) … met ons vijven in de zoveelste-hands blauwe Hillman van mijn vader. De jaren nadien brachten we de gezinsvakanties door in de Ardennen of in de bergen, hetzij met de CM met de slaaptrein naar Zwitserland of met Sint-Paulusreizen naar Oostenrijk. Wij vonden dat oersaai. Wij, kinderen, waren veel liever eens een keer naar een zuiderse strandbestemming gegaan. Het heeft dan ook jaren geduurd eer ik, na ons huwelijk, nog eens naar de bergen wou in de zomer.
#2
Inmiddels heb ik 32 landen/soevereine staten bezocht, te weten: België, Costa Rica, Dominicaanse Republiek, Duitsland, Egypte, Frankrijk, Griekenland, Guadeloupe, Israël, Italië, Jordanië, Kaapverdië, Kenia, Liechtenstein, Luxemburg, Madeira, Malediven, Monaco, Nederland, Oman, Oostenrijk, Portugal, Senegal, Spanje (vasteland, 2 Balearen eilanden, 5 Canarische Eilanden), Sri Lanka, Tunesië, Turkije, Vaticaanstad, Verenigd Koninkrijk, Verenigde Arabische Emiraten, Zuid-Afrika, Zwitserland. Als je dat op een wereldkaart bekijkt stelt het totaal niks voor: ik heb hiermee 4.61% van de wereld bezocht, zegt My Travel Map.
#3
Mijn eerste vliegreis was in 1976, op huwelijksreis naar Mallorca. Toen is misschien wel mijn liefde voor reizen ontstaan want sindsdien hebben we geen enkel jaar overgeslagen. Soms één reis, maar meestal meerdere per jaar. Vooral sinds we met pensioen zijn, is het hek helemaal van de dam. We genieten ervan zo lang we kunnen. YOLO is niet voor niks mijn levensmotto.
Honeymoon
#4
Voor onze eerste reis buiten Europa moet ik al erg diep in mijn grijze massa graven. Ik ben er vrijwel zeker van dat het een cruise op de Nijl was, eind jaren ’80 of begin jaren ’90. Zo’n drijvend hotel was een hele fijne manier om te reizen. Het was een klein schip (dertig kajuiten, dus een man/vrouw of zestig aan boord), overdag voeren we een eind en deden we uitstappen naar alle bezienswaardigheden aan de oevers van de Nijl. We hebben toen heel veel gezien zonder te moeten veranderen van hotel en zonder uit onze koffer te moeten leven.
#5
In april 1994 vlogen we naar Eilat in Israël. Dat zal ik nooit vergeten want toen was ik een dik jaar gestopt met roken en dat reisje was mijn beloning. Trouw stopte ik iedere dag een briefje van 100 frank in mijn spaarpot (ja, ik rookte heel veel destijds) en zo had ik na een goed jaar genoeg gespaard voor een reisje voor ons beiden.
#6
Naar Israël vliegen was een avontuur op zich. In Zaventem was er een speciale check-in voor ‘risico vluchten’. De controle was enorm. Bijna zo streng als wat we sinds 9/11 kennen. We moesten ook een speciale vragenlijst invullen met de reden van ons bezoek, of we daar mensen kenden en weet ik wat nog allemaal. De veiligheidsmaatregelen voor de terugvlucht waren zo mogelijk nog strenger. Onze koffers werden volledig uitgeladen, er werden ons de vreemdste vragen gesteld: wat we gedaan hadden, wie we gezien hadden, wie onze koffers ingepakt had, enz. Logisch natuurlijk want het was midden in de periode van bomaanslagen door Hamas. Tijdens deze vakantie hadden we gepland om een excursie te doen naar Jeruzalem. Door de bomaanslagen was dit helaas niet mogelijk en mochten we Eilat niet uit. Maar ook daar was strenge controle. Aan ieder shopping center en aan elk verkeerslicht werden handtassen / boodschappentassen gecontroleerd. Het was overigens geen straf om in Eilat te moeten blijven. Het was een aangename badstad, je kon er super lekker eten en mijn man heeft daar de diepzeeduiken-microbe opgedaan.
Eilat
#7
De eerste keer dat we zonder kind op reis gingen was onze zoon een jaar. Mijn ouders waren dolgelukkig dat ze hem een kleine week mochten vertroetelen en wij waren dolgelukkig om eens een kleine week de zorg voor een huilbaby aan hen te mogen overdragen. Die korte vakantie brachten we door op langlaufski’s in het Zwarte Woud. Nadien zijn we wel iedere winter een week onder ons twee op vakantie gegaan (naar de zon). Wij hadden dat echt nodig en vonden onszelf absoluut geen ontaarde ouders, wat een ander er ook van dacht (en commentaar hebben we gehad!).
#8
Ik ben een planner. Wij zijn nog nooit zo maar in de auto gestapt en ‘onze neus’ gevolgd. Ik kan mij dat ook gewoon niet voorstellen. Iedere reis – een enkele very last minute niet te na gesproken – wordt minutieus gepland en vrijwel alles wordt op voorhand geboekt, zeker logies. Vroeger deed het reisbureau dat, sinds de komst van internet doe ik het zelf. Of ik maak – voor rondreizen ‘in den vreemden’ – een draft en laat die finetunen door een reisagent. Waarna ik de reisagent uiteraard ook de klandizie en zijn percentje gun.
#9
Een vakantie – of liever de leuke gevolgen ervan – die ik niet licht zal vergeten is een winterzonvakantie in Sharm El Sheikh, Egypte. We hadden een hotel geboekt van de (Belgische) Three Corners groep dat nog niet zo lang open was. Er mankeerde nog wel het een en ander aan maar bovenal waren er ontzettend veel zieke mensen door gebrekkige hygiëne. Waaronder ik. Ik sprak er ter plaatse de Vlaamse manager op aan en liet hem duidelijk mijn ongenoegen merken over het feit dat hij een hotel verkocht dat 1) nog niet af was en 2) hygiënisch veel te wensen over liet. Dat is hem blijkbaar bijgebleven want eens we terug thuis waren kreeg ik een mail van hem waarin hij ons aanbood om GRATIS een week in een van hun andere hotels te verblijven op een datum naar keuze. Zoiets laten wij ons natuurlijk geen twee keer zeggen. Die gratis vakantie, in El Gouna, was trouwens een voltreffer!
#10
Ik voel me onrustig als ik geen reis(je) in het vooruitzicht heb. En liefst meer dan één. Ik ben eigenlijk altijd wel iets aan het plannen. Het hoeft niet altijd concreet te zijn (liefst wel natuurlijk 😉) maar het plannen en uitzoeken is voor mij al bijna zo plezant als de reis op zich.
#11
Ik hou van de sfeer op luchthavens. Mensen die komen en mensen die gaan. Ik hou niet van drukte, maar de drukte op een luchthaven voelt anders, spannender. Ik vind het dan ook niet erg om twee uren op voorhand aanwezig te zijn en de mensenstroom gade te slaan, met een hapje en een drankje dabei.
#12
Ik ben geen fan van nachtvluchten want ik slaap niet op een vliegtuig. Ik kan je verzekeren dat een vlucht van 12 uren dan geen pretje is. Het lijkt wel of er nooit een einde aan komt. Maar een mens moet er iets voor over hebben, nietwaar?! Ik ben evenmin fan van lange autoreizen. Verder dan Noord-Spanje / Toscane zijn wij nog niet geweest met de auto. En zo’n lange ritten worden ook nooit in één dag afgelegd. Na een kilometer of zes-, zevenhonderd hebben wij het wel gehad.
#13
De reis die op mij de meeste indruk heeft gemaakt dateert van 1996, een safari + strandverblijf in Kenia voor onze twintigste huwelijksverjaardag. Het was onze eerste kennismaking met een derdewereldland. Ik herinner mij nog als de dag van gisteren onze aankomst op de luchthaven van Mombasa. Het eerste wat in het oog sprong waren de kreupele mensen die stonden te bedelen aan de uitgang. Schrijnend, en tijdens de reis zouden we nog veel meer armoede zien. Maar Kenia is ook een overweldigend mooi land. De diversiteit aan landschappen, de enorme hoeveelheid wild dat we gezien hebben, de prachtige stranden, de mooie mensen, … Deze reis blijft trouwens tot op de dag van vandaag onze mooiste reis aller tijden. We hebben ondertussen al veel andere landen bezocht, maar niets kan tippen aan de mooie safari in Kenia.
Masai
#14
Ik hou van rondreizen en van combi-reizen. ‘Combi’ als in stad + land / bergen + zee, enz. Vroeger kon ik gemakkelijk een hele vakantie op één plek doorbrengen, en meestal was dat aan het strand of aan de rand van een zwembad. De laatste jaren wil ik vooral veel zien en beleven tijdens de vakantie. Rusten kan ik thuis ook. Het liefst reis ik alleen met mijn man, zelfs nog na bijna 44 jaar huwelijk. 😉 Een groepsreis heeft ook zijn voordelen, maar wij doen nogal graag ons goesting en vooral ik vind het enorm frustrerend dat je (zoals tijdens de groepsreis in Costa Rica bijvoorbeeld) door zoveel pittoreske dorpjes komt en niet even kan stoppen om eens rond te wandelen en een praatje te maken met de lokale bevolking.
#15
De reis die mij persoonlijk het meest teleurgesteld heeft is de combi Sri Lanka/Malediven ter gelegenheid van onze 25ste huwelijksverjaardag. De rondreis in Sri Lanka was heel interessant en daar was ook helemaal niets op aan te merken. Maar toen we op Colombo airport zaten te wachten voor onze vlucht naar Malé kregen we te horen dat het resort dat we geboekt hadden op de Malediven overboekt was. We zouden een upgrade krijgen naar een luxer resort-eiland maar laat dat nu net het resort zijn dat op mijn ‘no go’ lijstje stond. Communicatie was toen nog niet zo eenvoudig als nu en er was weinig te beginnen tegen het alternatief dat de reisorganisator ons aanbood. Wat aangeprezen wordt als het Paradijs Op Aarde was voor mij de Absolute Verveling. OK, het was een mooi luxe eilandresort, we hadden een prachtige water bungalow (het klotsen van het water onder en tegen de bungalow heeft me wel mijn nachtrust gekost, maar goed), het eten was er super lekker maar er was daar dus totaal NIKS te doen, zeker als je geen waterrat bent zoals ik. Een wandelingetje? Op een goed kwartier was je rond het eiland. En je kon daar niet weg. Ik had daar echt een claustrofobisch gevoel. Bovendien was het er ook nog eens broeierig heet. Niet om buiten te komen! Ik heb mij daar een week stierlijk verveeld terwijl manlief zich amuseerde met snorkelen en duiken. De hitte en de hoge luchtvochtigheid zouden op het andere eiland niet anders geweest zijn, maar dat was een veel groter eiland met meerdere hotels en voldoende ontspanningsmogelijkheden. Het Paradijs Op Aarde? Niet voor mij in ieder geval.
Het kriebelde weer. Zaterdag hotelletje geboekt, zondag wij weg. Naar het Zwarte Woud. Ik had gehoopt op sneeuw zodat ik nog eens zou kunnen (proberen) langlaufen, maar sneeuw is hier heel ver te zoeken. Dat wist ik op voorhand hoor, met dank aan weerberichten en webcams, maar aangezien deze week de enige was die voor ons allebei paste in verband met bezigheden allerhande – gepensioneerden hebben altijd tijd te kort – was het te nemen of te laten. En ik pak wat ik kan krijgen …
Gelukkig is het wel goed wandelweer – droog en een graad of acht – en is er aan mooie wandelpaden geen gebrek. Gisteren gaf mijn fitbit 21000 stappen aan. Niet slecht voor een ongeoefend wandelaar want het gaat hier heel erg ⬆️ en ⬇️. Gelukkig ben ik vanmorgen vlot mijn bed uit geraakt.
Ter ontspanning heeft ons hotelletje een zwembad en wellness én gratis taart iedere namiddag. Wat wil een mens nog meer?! 😉 We vermaken ons hier wel.
