Dubai en Oman revisited

 

Dubai en Oman revisited

 'Waarom terug naar daar' was een vraag die mij vanuit verschillende hoeken gesteld is, vaak met misprijzen in de stem, want 'landen waar mensen uitgebuit worden en voor een hongerloontje moeten werken, en waar de vrouw geen rechten heeft', daar wil je toch niet naartoe? Die rechten, dat valt wel mee. We spreken hier niet over Saudi-Arabië. En verder ... iedere medaille heeft twee zijden. Voor de Pakistanen, Filippijnen, Indiërs en andere Aziatische medeburgers die er werken is het een kans om hun familie in hun vaderland te onderhouden en - heel cru gezegd - in leven te houden. Zo hadden we een goed contact met een dienster in ons hotel in Salalah, een Filippijnse vrouw die daar al zes jaar werkt. Ze heeft thuis een man zonder werk en een zoon die ze wil laten studeren en ze 'spreekt' hen alleen via Skype. Op die zes jaar tijd is ze één keer terug geweest naar huis want het geld dat ze verdient stuurt ze liever op om haar familie (en dat gaat veel verder dan haar eigen gezin) te helpen. Ze is tevreden dat ze werk heeft, ook al is ze dan ver van huis. Maar ze wordt goed behandeld, heeft normale werkdagen van 9 uren en twee dagen vrij per week. Tot dusver haar verhaal. Ik herken het ook, want ik heb vroeger een Filippijnse poetsvrouw gehad die ook haar man en vijf kinderen onderhield met wat zij hier in België verdiende. Voor hen lijkt dat veel normaler te zijn dan voor ons.

O ja, waarom wij terug naar 'daar' gingen? Heel eenvoudig: al vanaf dat we terug waren van onze vorige reis hongerde ik naar 'meer van dat'. En nu weer ... die wereld blijft me intrigeren. Het mystieke, het bijzondere, het serene, maar vooral het ondoordringbare waar ik zo nieuwsgierig naar ben. Maar ook de over-the-top luxe waarin je je dan even kan wentelen, dat steek ik niet onder stoelen of banken. En tijdens de vorige reis hadden we gewoon veel te weinig tijd in Dubai en in Dhofar. Daarom dus.

DUBAI

Omdat we nu veel meer tijd hadden, hebben we ons meer geconcentreerd op het dagelijkse leven aldaar. Vooral in Salalah dan, want van het leven als Emirati in Dubai krijg je gewoon geen hoogte. We hebben wel wat uitgebreider kennisgemaakt met het oude Dubai: Jumeirah Mosque bezocht met een gids, het Sheikh Mohammed Centre for Cultural Understanding, een lokale maaltijd gegeten in het Arabian Tea House en de oudste wijk Bastakiya (dateert van omstreeks 1900) verkend met zijn textielsouks, zijn huizen met barjeels (windtorens, de eerste vorm van airco ter wereld - hoe meer barjeels op je huis, hoe welvarender je was) en het Al Fahidi Fort (Dubai Museum).

Een enorm contrast met het nieuwe stadsdeel met zijn hoge moderne torens. Die hebben we deze keer ook eens vanuit een ander oogpunt - vanop de boot - kunnen bekijken. Eigenlijk nog spectaculairder dan dat je er gewoon langs loopt.

En echt niks is te gek in Dubai. Neem nu Ski Dubai in The Mall of the Emirates, een overdekte skipiste - met stoeltjesliften en paddenstoelen - waar je het hele jaar door bij een temperatuur van min vier graden kan wintersporten, ook al is het buiten 45 graden. Erg populair bij Emiratis.

In Dubai Mall (het grootste shoppingcentrum ter wereld ... we zijn in Dubai, remember?!) kan je dan weer tussen de vissen wandelen in Dubai Aquarium & Underwater Zoo. Heel mooi gedaan eigenlijk: in een immense glazen watertank (10 miljoen liter water) hebben ze een tunnel gemaakt waar je doorheen loopt en waar je omringd bent door 140 soorten vissen waaronder haaien en roggen. En geen kleintjes!

Nog zo'n vreemd fenomeen in het midden van de woestijn, is Dubai Miracle Garden: een schitterende tuin met 45 miljoen kleurige bloemen die in allerlei thema's zijn opgezet. Uiteraard is Miracle Garden alleen in de winter te bezoeken want in de zomer overleven de bloemen het niet in dit klimaat.

En 's avonds genoten we van een lekkere maaltijd en een al dan niet alcoholisch drankje in een van de vele restaurants aan The Beach at JBR, Marina Promenade of Madinat Jumeirah. Altijd gezellig om mensjes te kijken, vooral omdat de Emirati dan ook aan de wandel zijn. Overdag zijn ze iets minder aanwezig.

 OMAN

Onze vijf volle dagen Dubai waren weer veel te snel om. Maar de vakantie was nog niet gedaan want we vlogen nog voor tien dagen door naar het exotische Salalah in het zuiden van Oman. Hoofddoel: relaxen aan het strand/zwembad en een paar dagen sightseeing met de huurwagen want ook daar hadden we tijdens de vorige reis nauwelijks tijd voor.

Al Mughsayl hebben we bezocht, 'where the mountains meet the sea', en waar de wilde kamelen (eigenlijk zijn het dromedarissen maar daar hebben ze het ook gewoon over 'camels') over het witte strand lopen. Wat een prachtig zicht en wat hebben we er veel gezien! De provincie Dhofar mag dan qua natuur minder spectaculair zijn dan centraal Oman, dit hadden we toch niet willen missen.
Wel spijtig dat het zo'n rustig weer was. Als er veel stroming is in de zee, dan kan je daar het water tot 15 meter hoog zien spuiten door de blow holes. Maar dat is vooral tijdens de khareef, het regenseizoen dat tussen juni en september de provincie Dhofar tot één groene oase omtovert.

We zijn ook nog terug geweest naar Wadi Darbat waar we vorige keer ook geweest waren. De wadi stond nu helemaal droog. Er liepen wel wat kamelen en ezels rond, maar lang niet zoveel als vorige keer. Verder nog naar Taqah en Mirbat waar je nog de ruïnes kan zien van de oude lemen huizen in Jemenitische stijl. Wat in alle stadjes opvalt, is dat er niet gerenoveerd wordt. De oude huizen staan er verloederd bij en een eind verderop zie je  dan in the middle of nowhere nieuwe villawijken verrijzen.

Deze keer hebben we ook het Museum of the Frankincense Land bezocht. Wierook is nog steeds belangrijk voor Salalah en omstreken, dus dat mochten we niet missen. Helaas was het niet echt interessant.

In Oman zie je overdag nauwelijks mensen op straat. Hun dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Als je een gezin met zeven kinderen hebt (wat daar het gemiddelde is) heb je wel wat anders te doen dan op straat rond te lopen. Maar 's avonds loopt de mall vol met groepjes mannen, groepjes vrouwen, gezinnen met kinderen die wat kuieren en, net zoals wij, ergens wat gaan eten en drinken. Het blijft toch een raar gezicht om een groepje Omani vrouwen compleet in het zwart met alleen de ogen vrij samen aan een tafel te zien zitten. Ze praten met elkaar ... je ziet het niet vanwege de sluier maar je hoort het wel. Ze drinken en eten ook ... dan gaat het sluiertje even een stukje naar omhoog, maar hun gezicht laten ze nooit zien.

Omani mannen zijn wat vrijer. Die kwamen we wel eens tegen in de voormalige British Club (Oman was tot 1971 Brits protectoraat) waar we een paar keer gegeten hebben. Het is het enige restaurant in Salalah (buiten de internationale hotels dan) waar ook alcohol geschonken wordt, tenminste boven de tafel dan toch ... De mannen zaten daar, in hun traditionele klederdracht, aan een biertje of een glas whisky. Ook in ons hotel zagen we 's avonds wel eens Omani's een glas alcohol bestellen. Volgens de lokale krant Oman Daily Observer die iedere dag op onze kamer lag, prijkt Oman qua verkeersveiligheid helemaal onderaan de ladder. De reden is grotendeels alcohol. Er is slechts een minderheid van de moslims die alcohol drinkt, maar zij die drinken, doen dat 'goed' ondanks dat het bij wet verboden is.

En natuurlijk hebben we ook nu weer genoten van de zon, de zee en het eindeloze witte strand. Na nog een nachtje Dubai kwam er ook aan deze reis weer een einde.

Algemene info:
Organisatie: ikzelf

Reisweg:
-intercontinentale vlucht Brussel-Dubai
-internationale vlucht Dubai -Salalah
-internationale vlucht Salalah-Dubai
-intercontinentale vlucht Dubai-Brussel
 
Hotels: dezelfde als vorige keer

Temperatuur: in Dubai 22-24°, ideaal om te sightseeën ; in Salalah: 28-30°, prachtig strandweer.

Nog veel meer foto's op onze flickr fotopagina.