zondag 7 november 2021

Zes weken vakantie (6)

Exact vijf weken nadat we thuis de sleutel omdraaiden om naar Spanje te vertrekken, draaiden we weer een sleutel om: die van onze vakantiewoning.

De dagen voordien hebben we gewikt en gewogen … langs welke weg zouden we eens naar huis rijden? Dezelfde route die we in de heenreis gereden hadden langs de Spaanse costa’s en de Autoroute du Soleil of via Zaragoza, Baskenland en Bordeaux naar het noorden.

Kiezen is altijd een beetje verliezen.

Ik ben iemand die nieuwe dingen wil zien en beleven. Zaragoza kennen we niet en voor wat ik erover gele zen had leek het me wel de moeite. Donostia-San Sebastián zijn we wel al geweest, maar ik had daar nog eens graag een txikiteo gedaan en dan nog een dag rondlopen in Bordeaux vond ik ook geen straf.

En toch … ik kon de zon en de sfeer van de Middellandse Zee nog niet achterlaten. Aangezien de weersvoorspellingen voor het noorden van Spanje miserabel waren, opperde ik ‘zullen we langs dezelfde weg terug rijden en twee nachten Barcelona doen’? Manlief, toegeeflijk als hij is, was direct akkoord. Het was nog wel een gedoe want de bevestiging van de hotelreservatie vermeldde in vette letters dat je auto geautoriseerd moet zijn om in de stad te mogen rijden. Een soort milieuvignet zoals in grote steden in Duitsland en Frankrijk. Gelukkig kon ik dat online regelen – todo en español – en zaterdagavond kregen we op de valreep de bevestiging dat onze auto goedgekeurd was.

Wat een heerlijke stad is het toch. Het was onze derde keer maar Barcelona verveelt nooit. Deze keer hebben we niets bezocht omdat we alles daar al minstens één keer bezocht hebben. Ons fijne hotel lag midden in de Barri Gòtic en dus heel centraal.

We hebben veel gelopen, de eerste (halve) dag 6 kilometer, op dag twee maar liefst 14 kilometer. Met tussenstops op terrasjes uiteraard. Heel raar, maar in een stad kan ik blijven gaan en word ik totaal niet moe. Laat mij 5 km stappen op de heide en ik ben kapot. Dat is voor mij gewoon te eentonig.

Ik had ook nog graag Lyon bezocht maar manlief wou liever al wat verder doorrijden zodat we Lyon voorbij zouden vóór onze volgende overnachting. Dus werd het Bourg-en-Bresse.

Tot net voor Lyon hebben we mooi weer gehad en toen kwamen we plots in de herfstkleuren terecht. Gelukkig is het droog gebleven tot we aan het hotel waren. Maar koud!! En eens we goed en wel ingecheckt waren regende het pijpenstelen. Al goed dat ik maar één nacht geboekt had in het (niet-zo-goede) hotel want veel zouden we er toch niet aan gehad hebben om daar nog rond te struinen.

Woensdag 3 november stonden de koppen echt naar huis. Als het dan toch moet, dan kan het niet snel genoeg gaan. We hebben nog wel genoten van de mooie rit op de A39 ‘Autoroute Verte’, het stuk tussen Bourg-en-Bresse en Dijon.

Bergachtig en 140 kilometer aan een stuk alleen maar bossen langs de weg, nu in mooie herfstkleuren. In de verte de Alpen met de besneeuwde toppen. Geen spijt van die kleine omweg en gelukkig was het tot in Luxemburg droog.

Negen uur zijn we vertrokken in Bourg-en-Bresse en om vijf uur hadden we de 750 km achter de rug.

En nu nieuwe plannen maken.

Maar eerst nog die vervelende operatie …

zondag 31 oktober 2021

Zes weken vakantie (5)

Zes weken vakantie – 5

De twee dagen met lagere temperaturen van vorige week waren heel snel vergeten.

Zondagmorgen toen we naar de plaatselijke markt wandelden brandde de zon alweer in al haar hevigheid. Het is een grote markt, maar wij deden alleen het groente- en fruitgedeelte. Zoveel kleuren en geuren waar je heel blij van wordt. En overal mag je van alles proeven. Als je aan elke kraam proeft van wat er ligt, ik verzeker u, dan moet je niet meer eten ’s middags!

We zijn ook nog eens terug naar Villajoyosa (La Vila Joiosa in het Valenciaans) geweest. Oorspronkelijk was La Vila Joiosa een vissersdorp en het is bekend om zijn veelkleurige smalle vissershuisjes aan de strandboulevard. Waarom zijn de huizen gekleurd? Aangezien de muren niet van steen waren maar bloot werden gelaten, werden ze in felle kleuren geschilderd met de verf die overbleef na het schilderen van de boten. En het was meteen ook praktisch voor de vissers want vanaf de zee konden ze precies zien waar zij heen moesten om naar het thuisfront te gaan. Dat is tenminste het verhaal dat ik las op diverse websites.
Het historisch centrum van La Vila Joiosa heeft van die typische smalle straatjes en verder een gezellige boulevard en een heerlijk breed strand.

En op de terugweg naar onze tijdelijke thuis werden we nog op een mooie zonsondergang getrakteerd.

En dat was zo ongeveer het einde van het echt stralende weer. Meer wolken en gevoelig lagere termperaturen (al klaag ik niet over 22/23 graden eind oktober). Gisteren heeft het zelfs een paar uren écht geregend. Alsof het weer ons zei ‘het wordt tijd dat ge eens vertrekt hier’.

Veel hebben we dan ook niet meer gedaan. We zijn een paar uren gaan shoppen in La Zenia Boulevard, Wijnegem Shopping Center in het groot zeg maar. Een paar mooie pulls gescoord, dus ik kan er tegen voor de winter.

Onze vrienden zijn nog eens langs geweest. Zij zouden normaal gezien tot 20 november blijven maar … ze zijn niet gevaccineerd en toen ze hoorden dat we in België vanaf nu voor van alles en nog wat een coronapas moeten hebben, besloten ze heel snel om hun tickets om te boeken en tot net voor de feestdagen te blijven. Met een eigen huis hier is dat gemakkelijk.
Corona lijkt hier heel ver weg!

Verder hebben we nog wat gerelaxt op onze en andere terrassen. Met een hapje en een wijntje. Gewoon gezellig. Uitbollen, noemen ze dat.
En manlief zwom nog iedere dag zijn (+)2000 meter.

En terwijl u dit leest zijn wij onderweg terug naar België.

Snik! 😢 Ik had ook nog wel wat willen blijven.

Welke route we uiteindelijk gekozen hebben? U leest het zondag in de laatste aflevering van mijn reisverslag.

zondag 24 oktober 2021

Zes weken vakantie (4)

Zes weken vakantie – 4

Mijn vorig weekoverzicht stond nog maar pas online toen het begon te druppelen. Regendruppels, jawel. Gelukkig duurde het niet lang.

Toch is ook hier in het zuiden de herfst ingetreden. Niet wat betreft de temperatuur. Die is nog altijd zeer aangenaam, zo’n 24 tot 27 graden, met donderdag een uitschieter naar 31 graden! (*) We eten nog drie keer per dag buiten (*) en manlief gaat nog dagelijks voor dag en dauw een uur zwemmen. Met maanlicht en tot de zon opkomt.

(*) Dat schreef ik donderdagavond want vrijdag stonden we op met een (letterlijk) bangelijk onweer, veel regen en een temperature drop naar 21 graden. Drie keer per dag buiten eten lijkt vanaf nu dan ook verleden tijd.

Op de stranden lijkt de zomer wel voorbij. Een aantal chiringuitos zijn dicht, de ligbedden zijn weggehaald. We weten dat, dat was ook tijdens onze vorige verblijven aan de Costa Blanca in de maand oktober het geval. Eens de nationale feestdag voorbij (12 oktober) lijkt ook de zomer voorbij voor de Spanjaarden.

Het fruit aan de struiken begint mooi kleur te krijgen en tegen de tijd dat we hier vertrekken, over een week, zullen alle citrusvruchten meer kleur vertonen.

We hebben het enorm getroffen met ons rustig appartement. Geen buren, noch links, noch rechts, noch beneden ons. Boven ons zou moeilijk zijn want daar is ons dakterras. Maar er is – voor mij dan – ook een nadeel aan deze locatie. Het is ver overal vandaan en er is weinig bijzonders te zien in deze contreien. Ik wil verkennen en ontdekken, ik heb echt geen zittend gat. De steden Lorca en Albacete zijn niet zover hier vandaan, maar daar is blijkbaar geen hol te zien. Dat gaan we dus niet doen.

In 2019 zaten we aan de Costa del Sol, vlakbij Málaga, Marbella, Estepona en niet al te ver van Córdoba waar we toen drie dagen geweest zijn.
Het jaar voordien hadden we een huis in Moraira en het jaar daarvoor in Dénia. Allebei zeer gunstig gelegen ten opzichte van Valencia en leuke kustplaatsen zoals Jávea, Altea, Benissa, Villajoyosa, … Toen zijn we ook drie dagen naar Toledo geweest.
De gezellige stadjes, die mis ik hier wel.

Toch houden we ons wel bezig hoor.

We hebben gewandeld aan de Salinas van Santa Pola, een stuk over het strand en op de terugweg vlak naast de immense zoutbergen. We hebben ook in de verte flamingo’s gezien op de lagune. Op zo’n moment heb ik dan wel spijt dat ik mijn camera niet bij heb. En een verrekijker.

Nadien zijn we naar Elche gereden. Elche is bekend om zijn enorme palmboombossen, het merendeel dadelpalmen. Er zouden tussen de 200.000 en de 300.000 palmbomen staan, verspreid over talloze boomgaarden. De Palmeral de Elche werd in 2000 uitgeroepen tot UNESCO Werelderfgoed.
Gezien mijn liefde voor palmbomen hebben we enkele van deze perfect onderhouden horta’s bezocht. De mooie Huerto del Cura hadden we vijf jaar geleden reeds bezocht. Ook hebben we weer super lekker geluncht aan een belahelijk lage prijs.

We zijn ook een dag naar Cartagena geweest. Cartagena is een leuke havenstad, en er lag toevallig een gigantisch cruiseschip aan de kade: de Aida Perla. Ik ben het eens gaan opzoeken want in Antwerpen liggen er ook wel eens cruiseschepen aan de kade maar zo’n gevaarte had ik nog nooit gezien. Het schip is 300 meter lang, 37 meter breed, en heeft een capaciteit van 3.400 passagiers en 900 bemanningsleden. Het leek van veraf eerder op een groot flatgebouw dan op een schip!
Cartagena dan. Heel de stad leek wel onder renovatie. Het Teatro Romano, het Anfiteatro, enkele mooie casas in de stad. Gelukkig bleef er nog wel wat over om foto’s van te maken (zie slideshow).

We hebben onze stadswandeling gedaan maar waren er al rond de middag terug weg. Naar Puerto de Mazarrón, een gezellige jachthaven waar we wat gegeten hebben. De weg er naartoe was heel mooi: een bochtige smalle weg door de bergen met aan het einde een prachtig uitzicht op de blauwe zee.

Niet zo ver van Mazarrón vind je ook de Erosiones de Bolnuevo (Gredas de Bolnuevo). Op de foto’s zag het er spectaculair uit: uitgesleten rotsen in grillige vormen. De realiteit liet ons twee grillig gevormde rotsen zien en dat was het. Het is een Natuurlijk Monument en je kan er dus niet in. Maar we hebben het gezien, en hebben ons dan maar naar de chiringuito op het strand begeven.

Zaterdag zijn we uit eten geweest met onze vrienden. De vriendin was jarig en dat hebben we goed gevierd. Eerst bij hen thuis geaperitiefd, nadien zeer lekker gegeten in een restaurantje aangeraden door mijn plaatselijke kinesiste. Waar kine al niet goed voor is!
Er kwam wel nog een spannend einde aan ons uitje. Bij de terugkeer van het restaurant botsten we op een rotonde op een controle van de policía local. Minstens 10 politieauto’s en evenveel agenten. Natuurlijk werden wij eruit gepikt voor een controle. ‘Documentos y permiso‘ klonk het nogal bars. Na het overhandigen van het gevraagde hebben we daar nog minstens een kwartier gestaan terwijl de agent rondjes rond de auto wandelde al tokkelend op zijn telefoon. Na nog enkele telefoongesprekken kregen we de papieren terug en zei hij ‘internet problems‘ … Duh!

We beginnen aan onze laatste week en waar ik in het begin nog twijfelde of ik het hier een maand zou uithouden heb ik nu al spijt dat we niet nog een extra maand geboekt hebben.

We gaan ook stilaan moeten beslissen langs welke weg we terug naar huis rijden. Ik heb wel zin om over Zaragoza en San Sebastián te rijden. San Sebastián zijn we al geweest maar Zaragoza lijkt me de moeite om te bezoeken. Maar ook Lyon spreekt me wel aan. Keuzestress!

U leest het te zijner tijd wel.