zondag 11 december 2016

Africa gets under your skin

Africa gets under your skin


Ja, Afrika kruipt onder je huid. Onder de mijne tenminste wel. En het vreemde is dat ik er niet de vinger kan opleggen waarom dat zo is. De meeste Afrikaanse landen zijn niet al te proper, er heerst corruptie, het is er niet altijd veilig, er is veel armoe, de steden zijn druk en chaotisch, je moet er vervelende vaccins voor laten zetten en vieze pillen slikken ... aan de andere kant is er de ruimte, de rust, de prachtige fauna en flora, de andere cultuur, de mooie mensen, de puurheid. Al van de eerste keer dat ik voet zette op Afrikaanse bodem wil ik terug. Móet ik terug. We zijn inmiddels ook al wel enkele keren terug geweest maar het echte zwarte Afrika is toch al geleden van 2004.

Toen ik een dikke maand geleden opperde om vóór de lange winter de zon nog eens op te zoeken, kwamen we zomaar op Senegal uit. Niet te ver vliegen én zonzeker, een must na het fiasco van september. 


We zijn in 1999 ook al eens in Senegal geweest, maar wat ik er mij nog van herinner heb ik uit mijn reisverslag. Het was een periode dat ik nauwelijks sliep en de reis is toen niet echt tot me doorgedrongen. Tijd om nog eens terug te gaan. Ik moest trouwens nog naar M'Bour, want dat had ik toen door ziekte gemist.

Zo togen wij op maandag 28 november door de vrieskou naar de luchthaven voor de zes uur durende vlucht naar Dakar, waar wij opgewacht werden door Mamadou die ons in een gedeukte aftandse maar onverwoestbare Toyota Camry naar het tachtig kilometer zuidelijker gelegen hotel zou brengen. 


Het verkeer in Senegal is in al die jaren nog niks veranderd. Er is inmiddels wel een autostrade (met péage) aangelegd, maar voor de rest is het chaos troef met volgeladen vrachtwagens, oude en nieuwe wagens, paard/ezel-en-kar, brommers, fietsen, en de typische 'transport en commun'-busjes die allemaal door elkaar rijden en te pas en te onpas voorbij steken. Ik zou er nooit zelf durven rijden!


Mamadou reed vlotjes en we voelden ons gerust genoeg om hem direct maar te boeken voor onze excursies. Zeker toen hij zei dat hij die met zijn eigen wagen doet. Mét airco. Niet onbelangrijk bij dagtemperaturen van om en bij de zevenendertig graden. Maar daarover later meer.

Na anderhalf uur waren we al op onze bestemming: hotel Neptune in Saly. Een droom! Een twintigtal rondavels verspreid over de prachtige tropische tuin. Onze rondavel bevond zich vlak aan het zwembad, tussen de cocotiers en de kleurrijke bloemen. Veel valt er hier niet over te vertellen. We hebben genoten van strand, zee en zwembad. 


Onze eerste excursie met Mamadou leidde ons naar de vissershaven annex markt van M'Bour om de vissers in hun mooi beschilderde pirogues te zien binnenvaren. Het was er een drukte van belang want de vis wordt direct op het strand verkocht Het is een spektakel dat eigenlijk de hele dag duurt want 's morgens komen de boten binnen van de vissers die 's nachts uitgevaren zijn, en in de namiddag van zij die overdag gevist hebben. 


Echt proper kan je het niet noemen, want de vis die niet verkoopbaar is, wordt gewoon op het strand achtergelaten. Het stonk er nochtans niet, ondanks de brandende hitte. Eigenlijk zijn de Senegalezen nog totaal niet milieubewust. Overal, ook langs de kant van de weg, ligt er veel afval en zwerfvuil. En luchtvervuiling cq. opwarming van de aarde viert hier ook hoogtij. De meeste auto's zijn minstens 30/40 jaar oud (type Peugeot 404) en de zwarte rook met bijpassende stank die uit de uitlaten komt is misselijkmakend.


Onze volgende uitstap was naar Joal-Fadiouth. Fadiouth, ofwel l'Île aux Coquillages, is een eiland waarvan de bodem volledig uit schelpen bestaat. Ook in de gevels van de huizen zijn schelpen verwerkt. Het bijzondere aan Fadiouth is dat hier christenen en moslims vredevol naast elkaar leven. Wij waren er op zondag op het moment dat de bevolking de hoogmis bijwoonde (90% is katholiek, 10% is moslim terwijl het in de rest van het land ongeveer omgekeerd is). En dat er hier nog naar de kerk gegaan wordt, hebben we gezien. Ze zat stampvol. Naast de kerk zaten de kinderen al te wachten tot het hun beurt was voor de kindermis. Mooi om te zien. Vlakbij de kerk staat dan de moskee. En even verderop is er een gemeenschappelijk kerkhof voor christenen en moslims. 


Natuurlijk hebben we ook ons eigen 'dorp' verkend en hebben we in de diverse plaatselijke restaurantjes gegeten: Chez Paule, Chez l'homme tranquille, La Guinguette, ... Het is wel zo dat, eenmaal je het hotel verlaat, je aangeklampt wordt door Senegalese mannen die je gids willen zijn of je van alles en nog wat willen verkopen aan 'de très bons prix'. Ze zijn zeer beleefd maar nogal plakkerig en 'non, merci' wordt niet zomaar aanvaard. En het rare is dat ze je al van ver herkennen en telkens een nieuwe poging wagen. Als je dan resoluut 'non, merci' blijft zeggen, dan hebben ze na een dag of drie wel door dat het geen zin heeft om verder aan te dringen en zoeken ze een nieuw slachtoffer. Ze blijven je wel heel enthousiast begroeten.


We hebben een zalige vakantie gehad. Het kleinschalige hotel was super (review op Tripadvisor), we hebben er lekker gegeten (half pension) maar het was vooral het personeel dat een hele dikke pluim verdient. Zelden zo'n warme, hartelijke service gehad!


Het vuurtje dat al heel lang smeulde, is na deze reis weer volop aangewakkerd. Er staat nog meer Afrika op de planning.

Nog meer foto's zien? Kijk op onze flickr fotopagina.

woensdag 28 september 2016

Ciao ...

 

Ciao ...



Hier ben ik weer. De vakantie is voorbij. Het was een beetje een vakantie in mineur ... het weer wou niet echt mee. De eerste week heel veel regen en zware onweders met overspoelde wegen tot gevolg, de tweede week heet en uiterst vochtig (tot 88%) en de laatste halve week haalden we nog met moeite 21 graden. Hele mooie wolkenpartijen gezien ... bijna drie weken aan een stuk. Het had wat minder gemogen.


Maar laat ik beginnen bij het begin. Ik probeer het zo kort mogelijk te houden, maar dat zal een moeilijke opgave zijn want we hebben heel veel gezien.

We hadden een vroege vlucht op donderdag 8 september vanuit Charleroi, zo'n 135 km van huis, en besloten daarom om alvast een dag eerder naar Charleroi te rijden en een park-sleep-fly te boeken bij Van der Valk. Scheelde toch weer anderhalf uur slaap en is niet eens zoveel duurder dan parkeren op de luchthaven. Zo gezegd, zo gedaan. 's Avonds nog genoten van een drankje op het heerlijke terras en 's morgens netjes op tijd door de shuttle afgeleverd op Charleroi Airport. Waarom moeilijk als het ook gemakkelijk kan?! 

Bij aankomst in Bari een uur in de rij gestaan aan het loket van de autoverhuurder. Gelukkig waren we nog redelijk snel weggeraakt bij de bagageband want de rij die achter ons stond was op den duur niet meer te overzien. Slechte service van Sicily by Car! Dan door de gietende regen naar de parking, onze VW Polo opgepikt en de 75 km naar onze eerste masseria in Montalbano gereden. Onderweg was het gelukkig gestopt met regenen zodat we na het inchecken direct op weg konden om een restaurant te zoeken dat nog open was voor de lunch. In dit deel van Italië worden de openingsuren van restaurants nog strikt gerespecteerd. Na 14u moet je je toevlucht nemen tot een snack uit de snackbar, en daarvoor waren we niet naar Italië gekomen. 

 
Tijdens ons verblijf in Montalbano hebben we het volledige centrale deel van Pugia bezocht. We zaten midden in de mooie Valle d'Itria. Vanaf het terras van onze kamer hadden we een prachtig zicht op de onmetelijke olijfboomgaarden en de zee op de achtergrond. Deze vallei is bekend om zijn eeuwenoude olijfbomen met stammen die in de vreemdste vormen zijn gedraaid. De oudste bomen geven de meest kwalitatieve olijven.


Ook onze masseria had zijn eigen olijfbomen en olijfolieproductie, en tijdens de proeverij leerden we dat er bijna net zoveel olijvenvariëteiten zijn dan druivenrassen. Én dat de zuurtegraad de belangrijkste parameter is om een goede olijfolie te herkennen: hoe lager de zuurtegraad, hoe beter. Het was in ieder geval een interessante en lekkere namiddag.

Van hieruit hebben we zowat alle stadjes in Centraal Puglia bezocht. 

Monopoli, bijvoorbeeld, is een mooi havenstadje aan de Adriatische Zee. Vanaf de oude toegangspoort tot het centro storico heb je een mooi zicht op de oude haven. En, zoals elk zichzelf respecterend dorp/stad, heeft Monopoli - naast talloze 'gewonere' kerken - uiteraard een fraai gedecoreerde kathedraal. 


In Monopoli hebben we trouwens onze veertigste huwelijksverjaardag gevierd op 11 september. Daarvoor had ik op voorhand geboekt bij Angelo Sabatelli (1*). Op het menu, na de amuses, het volgende:
Cannoncino di gamberi, battuto di melone, pomodoro, basilico
Cavatelli con frutti di mare e cicoria su crema di fave
Spaghetto al polpo, crema di fagioli al miso
Spigola “al forno”, pomodoro arrosto
Ananas, cioccolato bianco, cassis


Alles was lekker bereid en kraakvers, en Angelo blijft trouw aan de cucina povera van Puglia, dwz eenvoudige producten van de streek en van het seizoen: pasta, (inkt)vis, zeevruchten, bonen, tomaten, ... Het was een heerlijke lunch, met als afsluiter een verrassend extra dessert.

Polignano a Mare was ook zo'n gezellig stadje aan zee, gebouwd op een rots. A propos, Domenico Modugno, de zanger van Volare ..., is hier geboren, en daar zijn ze trots op in Polignano.  Het eerste wat je ziet als je het stadje binnenrijdt is een groot standbeeld van de zanger. Nel blu dipinto di blu, felice di stare lassù, ...


Ook Taranto, een stadje aan de Ionische Zee, heeft voor ons geen geheimen meer. Hier hebben we wat geshopt in het nieuwe gedeelte van de stad. Mooie winkels langs brede lanen. Een enorm contrast met het historisch centrum dat wat deed denken aan de 'mindere' wijken in Napoli ... echt vies en verwaarloosd. Ook dit is Italië: mooi van lelijkheid.


Het witte stadje Ostuni, Martina Franca enz. enz. ... we hebben ze allemaal gezien.


Uiteraard mochten ook Alberobello en Locorotondo niet ontbreken op ons lijstje van 'must sees'. De stadjes van de trulli, dé toeristische trekpleisters van Puglia. Ze waren ook echt heel bijzonder. Ik heb er wel honderd foto's genomen. In het niet-toeristische deel van Alberobello zijn nog veel trulli gewoon bewoond, door mensen die trots zijn op hun cultureel erfgoed. Alberobello staat trouwens sinds 1996 op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Verdiend! 

Tussen haakjes, in de namiddag is het zo hard beginnen regenen dat er verschillende wegen helemaal verzakt en weggespoeld waren. Bovendien was de elektriciteit in onze masseria uitgevallen en hebben we tot de volgende morgen in het donker gezeten. Gelukkig hebben onze e-readers een leeslampje. 


Na het centrale deel van Puglia was het de bedoeling om wat zogenaamd mooie stranden in de Salento, het zuidelijkste deel van de hak, te bezoeken. Het weer was echter niet van dien aard dat we veel aan het strand of het zwembad van onze tweede masseria hebben gezeten. En helaas was er in dit deel van Puglia ook niet zo heel veel te zien buiten de barokke stad Lecce en nog wat kleinere stadjes, maar daar kom ik later op terug. Ik heb mijn best gedaan om toch wat mooi weer foto's bij elkaar te sprokkelen.


Lecce dus, een prachtige stad vol monumenten in barok. Lecce wordt ook wel het Firenze van Puglia genoemd. Lichtelijk overdreven, maar het was wel indrukwekkend.


Santa Maria di Leuca is niet echt een bijzondere stad, het is wel de meest zuidelijke stad van de hak, daar waar Adriatische en Ionische Zee samenkomen. Hier kan de wind hevig te keer gaan, maar het was heet, vochtig en windstil. Mooie oude villa's in S.M. di Leuca!


Otranto, een vissersstadje aan de Adriatische Zee. Hier herinner ik mij nog de vissers die met de overschotten van de mosselen aas maakten. Stukje per stukje mossel werd nauwgezet aan een touwtje geregen. Andere vissers waren hun netten aan het herstellen, zoals je zo vaak ziet in vissersdorpen.  Sfeervol vind ik dat. En we hebben er ook zeer lekker gegeten, met zicht op zee!


Op naar Matera, een zijsprong dus want Matera ligt in Basilicata en het was best een eind rijden vanaf Specchia. Het landschap is ook niet bijster interessant, ... olijven, olijven en nog meer olijven en de laatste 50 km wijnstokken, wijnstokken en nog meer wijnstokken. Heerlijke wijnen hebben ze trouwens in Puglia, van druivenrassen die je hier niet zo gemakkelijk kan krijgen. Daarom hebben we er ginder maar extra van geprofiteerd. :-)

Matera was eigenlijk het interessantste deel van onze reis. Hier hebben we twee dagen de voeten van onder ons lijf gelopen, trap op en trap af, verdwalend in het labyrinth van de sassi. In het kleine museum in Sassi Barisano konden we een video bekijken over het ontstaan, het hoe en waarom van de sassi. Reeds in de prehistorie werden de grotten en holen in Matera door de mens gebruikt als schuilplaats. Steeds weer groef men nieuwe holen of maakte men bestaande holen dieper, nieuwe gangen en vertrekken werden toegevoegd. Zo ontstonden er opslagruimtes, stallen, woningen en kerken. Op sommige plaatsen kan je zien dat er tien of zelfs meer woningen boven elkaar gegraven zijn.


Tot in de jaren 50 was Matera een bron van schaamte voor Italië. Een plaats van armoede, malaria en veel kindersterfte ; de stad waar mensen samen met hun veestapel in grotten leefden, balancerend op de rand van het ravijn, zonder elektriciteit, stromend water of riolering. Daglicht was er nauwelijks want er was slechts een deur, of een luik in het plafond waardoor wat licht kon binnenvallen.
Omwille van de zeer ongezonde levensomstandigheden werd toen besloten de sassi te ontruimen en de bewoners te huisvesten in nieuwe huisjes en appartementen net buiten de stad. Begin jaren '60 waren de sassi geheel verlaten en dat bleven ze tot eind jaren '80.


In 1993 werden de sassi op de werelderfgoedlijst van UNESCO geplaatst en sindsdien is het leven er weer teruggekeerd. Net *iets* exclusiever dan destijds, met kunstgaleries, winebars, restaurantjes, en luxe hotelletjes. Ook als filmlocatie was Matera zeer gegeerd. En in 2019 is Matera Culturele Hoofdstad van Europa. Matera was echt heel bijzonder.


Vieste, gelegen in het Parco Nazionale del Gargano, was onze laatste stop. Een totaal ander landschap, meer bergachtig in het binnenland, andere vegetatie (naast druiven en olijven ook citrusvruchten), mooie lange stranden, een andere sfeer ook. Kwam misschien wel omdat het daar wat zonniger was. Vieste had een prachtig centro storico, misschien wel het mooiste dat we gezien hebben. En heel veel uitstekende restaurants waar we verse funghi porcini gegeten hebben, recht uit het bos geplukt. Misschien niet zo heel bijzonder, maar een welkome afwisseling na alle frutti di mare en fritti misti.


Omdat we een late terugvlucht hadden, konden we nog een paar uren rustig genieten van Trani, een aangenaam stadje aan de Ionische Zee. Ook toen was het mooie weer van de partij.


Eindoordeel: ik kan heel moeilijk een oordeel geven over Puglia. We hebben veel moois gezien, maar het weer was heel dikwijls een spelbreker. Ik had ook niet gedacht dat het zo'n toeristische bestemming zou zijn . Hele busladingen, opvarenden van cruiseschepen vooral, in Alberobello en Matera. Dat had ik niet verwacht.Gelukkig waren de andere stadjes een stuk rustiger.



Nog meer foto's? Kijk op onze flickr fotopagina.

En nog wat voor mijn archieven.  

Route:
Charleroi - Bari (Ryanair)
5 nachten Montalbano de Fasano
6 nachten Specchia
2 nachten Matera
3 nachten Vieste
Wagen (VW Polo) gehuurd bij Sicily By Car via AutoEurope. Slechte service, redelijke prijs.
Aantal gereden kilometers: 2.090 km ... zeer veel voor zo'n klein gebied, maar dat kwam door het slechte weer.


Het weer: daar kan ik kort over zijn: onaangenaam (nat/heet&vochtig). En aangezien bij ons een vakantie staat en valt met het weer, hebben wij brute pech gehad.

Logies:
Montalbano di Fasano, Masseria Spetterrata
Ligging: afgelegen, te midden van 40 hectare aan eeuwenoude olijfboomgaarden - zeer rustig!
Kamer: zeer ruim, met een kingsize 4-posterbed, airco, WiFi, met groot terras met ligstoelen en uitzicht op de Valle d'Itria
Badkamer: ruim met grote inloopdouche
Faciliteiten:  
-Italiaans ontbijtbuffet, dwz vleeswaren/kazen en veel zoet (taarten, cakes, ...), fruit, granen, en lekker verse cappuccino
-Restaurant waar we twee keer lekker en overvloedig gegeten hebben. De ligging van het restaurant was +/- 300 meter verder naar beneden langs een nogal rotsachtig steil en onverlicht pad. Doenbaar voor het ontbijt bij droog weer (dus niet toen wij er waren), maar niet voor het diner want om 19u is het pikdonker. Jammer dat je dan speciaal je auto moet nemen (700 meter met de auto).
-Infinity zwembad met ligstoelen, een niveau lager gelegen met prachtig uitzicht over de vallei
-Grote privé parking.
Algemene indruk: goede masseria met 10 kamers, geen gemeenschappelijke ruimte/bar. Iedere kamer had zijn privé terras, een minibar en koffie/theefaciliteiten. Persoonlijke service. Zwakke WiFi. 
Prijs: OK. 

Specchia, I Mulicchi
Ligging: in een groot domein met oude olijfgaarden in het hart van de Salento, op 15 min. rijden van zowel de Ionische Zee als de Adriatische Zee - zeer rustig!
Kamer: de kamers waren verdeeld over het terrein in kleine gebouwtjes van telkens twee kamers, het deed een beetje bunkerachtig aan met de ijzeren deur en de kleine raampjes. Kamer was wat spartaans ingericht maar was zeer ruim, met een kingsize bed, airco, WiFi, groot privé terras/tuintje met ligstoelen en een hangmat, een tafeltje en twee stoelen. Door het slechte weer was onze kamer zeer vochtig, zowel onze kleren als het beddengoed, de handdoeken. Na dag drie hadden we eindelijk door dat we de airco op de ontvochtigingsstand konden zetten waardoor dit probleem min of meer opgelost was.
Badkamer: zeer ruim, met grote douche
Faciliteiten:
-Italiaans ontbijtbuffet, dwz vleeswaren/kazen en veel zoet (taarten, cakes, ...), fruit, en lekker verse cappuccino. Ontbijt werd slechts mondjesmaat bijgevuld.
-Zwembad in de tuin met ligstoelen
-Grote privé parking.
Algemene indruk: iets minder dan de vorige masseria, 13 kamers, geen gemeenschappelijke ruimte/bar. Iedere kamer had zijn privé tuintje, een minibar en koffie/theefaciliteiten. Sterk WiFi signaal.
Prijs: te duur. 

Ligging: een 16de eeuws pand gelegen in de Sassi Caveoso di Matera (UNESCO werelderfgoed). Het 'hotel' bestaat uit verschillende rotswoningen die allemaal zijn omgevormd tot luxekamers.
Kamer: ruime kamer uitgehouwen in de rots, zeer smaakvol ingericht - de eigenaresse was een vrouw en dat merk je aan allerlei kleine details - met een kingsize bed, airco, WiFi. Alle kamers zijn verschillend van grootte/ligging, maar de onze had ook een klein terras met een tafeltje en 2 stoelen.
Badkamer: ruim, met inloopdouche
Faciliteiten:
-Italiaans ontbijtbuffet, dwz vleeswaren/kazen en veel zoet (taarten, cakes, ...), fruit, en lekker verse cappuccino.

Algemene indruk: luxe verblijf in het hart van de Sassi, zeer bijzonder! In totaal 6 rotskamers, naast en boven elkaar gelegen, allemaal met eigen ingang. Iedere kamer had een minibar, koffie/theefaciliteiten. Sterk WiFi signaal. Geen parking, maar parkeren kan in een bewaakte parkeergarage op 7 min. lopen (sleutel moet je afgeven) en je kan ervoor kiezen om je bagage naar/van het hotel te laten brengen want het zijn nogal wat trappen ...
Prijs: duur, maar zijn geld meer dan waard.

Ligging: aan het strand in San Lorenzo, 2 minuten rijden van Vieste.
Kamer: ruime, beetje ouderwets aandoende kamer met kingsize bed, airco, WiFi, en giga terras met dubbel ligbed en grote hangmat. Zicht op zee.
Badkamer: grote badkamer met kleine douchecabine (dat snapte ik niet goed want er was zoveel plaats om een ruimere douche te plaatsen).
Faciliteiten:
-Uitgebreid ontbijtbuffet, dwz het standaard Italiaanse zoals hierboven maar dan uitgebreid met eitjes, appelsienen om zelf te persen, een volledige prosciutto crudo waar je zelf mocht van snijden, enz. en ook hier weer zeer lekkere verse cappuccino.
-Zwembad in de tuin met veel ligbedden.
-Tennisterrein.
-Eigen privé parking.
Algemene indruk: het roze gekleurde castellino maakte een wat frivole/kinky eerste indruk. Het was ook een rare constructie met in totaal 14 kamers. Alles was zeer netjes en goed verzorgd, en de receptie was 24/7 bemand. Ook hier weer minibar, koffie/theefaciliteiten op de kamer en prima WiFi, maar ook een gezellig groot terras met zicht op zee. Een extra pro: in de kamerprijs zijn twee ligbedden en een parasol bij Lido Marilupe inbegrepen. Het lido bevindt zich schuin tegenover het hotel.
Prijs: zeer goed.

dinsdag 28 juni 2016

Andalucía revisited

Andalucía revisited


Onze vakantie zit er weer op. Ik ga er geen lang verhaal van maken, want het is niet de eerste keer dat we Andalusië verkennen. Al hebben we dit jaar nog eens een paar dagen in Ronda doorgebracht. Dat was minstens 25 jaar geleden!


Het lijkt  wel een trip down memory lane want ook Arcos de la Frontera stond op het programma. Deze keer waren we wel zo verstandig om onze auto in de benedenstad te parkeren ... de smalle straatjes in het centro storico hoog op de berg - waar we vorige keer bijna vast kwamen te zitten - in gedachten. Neen, een brede SUV is hier niet echt praktisch. 


In Nerja - nog langer geleden - hebben we kennissen bezocht. Ik heb nooit zoveel gehad met Nerja en dat is met dit bezoek niet veranderd.

 
Het dorpje Frigiliana dat ooit behoorde tot een van de mooiste pueblos blancos in Spanje - en het ís ook nog wel mooi - heeft me toch wat teleurgesteld. Zoveel brol en souvenirwinkeltjes in de lieflijke straatjes. Ik kan mij dat niet herinneren van vroeger. Of keek ik vroeger met andere ogen en ben ik nu alerter op zulke zaken? Ik zou mijn foto's van destijds er eens moeten bijhalen.


Sevilla mocht natuurlijk ook niet in het rijtje ontbreken. Als er één stad is die mij écht raakt, dan is het Sevilla. Deze stad ademt passie en vertegenwoordigt het échte Andalusië. Ik wil er iedere keer opnieuw naartoe ... sfeer snuiven en hoekjes zoeken waar er gedanst en gezongen wordt. De sevillana of flamenco is hier nooit ver weg. Een toeristische stad, zeer zeker, maar hier stoort het me niet. In Sevilla heb ik het gevoel dat ik me helemaal in mezelf kan keren. Ik loop/zit/sta op mijn eigen eiland. Een gevoel dat moeilijk te verklaren is.


En zoals altijd hebben we ook nu weer genoten van al het schoons dat we zagen onderweg. Glooiende heuvels met graan en groen en miljoenen zonnebloemen, ooievaars hoog op de pylonen langs de weg, slaperige dorpjes en nog zoveel meer.


Genoten hebben we ook van de zee en het strand, van de eenvoudige doch lekkere en vooral goedkope keuken. Toch hoef ik de eerste maanden geen boquerones meer, en ook geen sardinas. Voor jamón ibérico daarentegen mag je me altijd wakker maken. En ook voor een goed glas sherry oloroso dulce!


Nu nog wat voor mijn archieven.

Route:
Antwerpen - Málaga (Jetairfly)
4 nachten Málaga (uitstap Nerja, Frigiliana)
2 nachten Ronda (via Grazalema en Zahara de la Sierra)
2 nachten Sevilla
9 nachten Conil de la Frontera (uitstap Arcos de la Frontera, Cádiz, Tarifa, Bolonia)
Wagen (Opel Corsa) gehuurd bij Helle Hollis. Super service en zeer redelijke prijs!
Aantal gereden kilometers: 829 wat heel wat minder is dan gewoonlijk.

Het weer: zeer warm met vooral in Ronda, Sevilla en Arcos voor mij ondraaglijk heet. Ook in Conil was het zeer warm maar daar is er altijd een (flinke) bries.

Logies:
Málaga, Villa Lorena
Net zoals in 2014 logeerden we ook nu weer in de Villa. Deze keer had ik een kamer met terras geboekt (Jackie Kennedy). Deze was rustig gelegen op de eerste verdieping en was voldoende ruim.
Er zijn nog steeds fietsen gratis beschikbaar voor iedere gast, de 'honesty bar' is er nog, het ontbijt is nog super lekker en Jeroen en Frens zijn nog even hartelijk als twee jaar geleden. 
Prijs/kwaliteit: goed.


Ronda, hotel Colón
1* hotelletje op super locatie, vlakbij de arena en de Puente Nuevo. Ik zou het nooit geboekt hebben, moesten de reviews niet stuk voor stuk uitzonderlijk positief zijn geweest. Het hotel heeft 10 kamers die van alle faciliteiten voorzien zijn.
Je krijgt hier (beneden in het 'café' tussen de locals) een eenvoudig en typisch Spaans ontbijt geserveerd bestaande uit zeer lekkere koffie, vers fruitsap, vers geroosterde toast met olijfolie en tomaat (pan tomaca)  maar ook gewoon boter, pâtés en confituur.
Prijs/kwaliteit: het verbaast me nog steeds dat de twee dames hun hotelletje kunnen runnen voor zo'n belachelijk lage prijs. Wij betaalden 97 euro voor 2 nachten kamer + ontbijt voor twee personen.

Hotel met 27 kamers verspreid over verschillende gebouwen in de wijk Arenal  (Casco Antiguo). Ligging was OK doch ik verkies de wijk La Judería. Dit is een luxe boutique hotel met patios en binnentuintjes in de gebouwen. Helaas - vanwege de binnentuintjes - niet geheel soundproof 's nachts. 
Het is een ramp om je auto kwijt te geraken in Sevilla. Dit hotel heeft een eigen parking met valet service wat zeer handig is.
Lekker ontbijt(buffet) 's morgens, en goede service. Mag ook wel voor de prijs die we betaalden.
Prijs/kwaliteit: aan de dure kant.

Conil de la Frontera, hotel Fuerte Conil 
Strandhotel met 469 kamers (verdeeld over twee gebouwen). Hoe ik dat ooit heb kunnen boeken, dat begrijp ik nog steeds niet. Waarschijnlijk alleen naar de reviews gekeken. 
Op zich was er met het hotel niks mis. Het viel ook niet op dat het zo'n mastodont was, maar het was toch niet direct onze stijl. Overwegend Duitse toeristen en in het weekend veel Spanjaarden. Je wordt dan ook door iedereen in het Duits aangesproken. Jammer als je je Spaans nog eens wil ophalen. 
We hadden een goede kamer, rustig gelegen zoals ik had gevraagd, met alles erop en eraan. Buiten de airco die (voor ons, wij hebben het graag goed koud 's nachts) niet voldoende koelde was alles OK.
Mooie tropische tuin met zwembaden en veel ligbedden. Ligbedden op het strand apart te betalen (vind ik niet normaal voor een strandhotel).
Uitgebreid ontbijtbuffet met cava en heel de tralala wat voor mij echt niet hoeft. 
Prijs/kwaliteit: dankzij het feit dat ik zo vroeg geboekt had (oktober 2015) hebben we een koopje gedaan. In ons geval prijs/kwaliteit zeer goed. Ik zou er nooit de officiële prijs voor willen betalen.

Eten en drinken:
Geen uitspattingen, altijd in de plaatselijke restaurantjes gegeten. Verse vis en schaaldieren uiteraard, en aan de Costa de la Luz veel gerechten met rode tonijn (atún de la almadraba wordt in die wateren gevangen) maar ook het rund- en varkensvlees is er zeer lekker van smaak. Lekker en goedkoop! 



donderdag 25 februari 2016

Dubai en Oman revisited

 

Dubai en Oman revisited


 'Waarom terug naar daar' was een vraag die mij vanuit verschillende hoeken gesteld is, vaak met misprijzen in de stem, want 'landen waar mensen uitgebuit worden en voor een hongerloontje moeten werken, en waar de vrouw geen rechten heeft', daar wil je toch niet naartoe? Die rechten, dat valt wel mee. We spreken hier niet over Saudi-Arabië. En verder ... iedere medaille heeft twee zijden. Voor de Pakistanen, Filippijnen, Indiërs en andere Aziatische medeburgers die er werken is het een kans om hun familie in hun vaderland te onderhouden en - heel cru gezegd - in leven te houden. Zo hadden we een goed contact met een dienster in ons hotel in Salalah, een Filippijnse vrouw die daar al zes jaar werkt. Ze heeft thuis een man zonder werk en een zoon die ze wil laten studeren en ze 'spreekt' hen alleen via Skype. Op die zes jaar tijd is ze één keer terug geweest naar huis want het geld dat ze verdient stuurt ze liever op om haar familie (en dat gaat veel verder dan haar eigen gezin) te helpen. Ze is tevreden dat ze werk heeft, ook al is ze dan ver van huis. Maar ze wordt goed behandeld, heeft normale werkdagen van 9 uren en twee dagen vrij per week. Tot dusver haar verhaal. Ik herken het ook, want ik heb vroeger een Filippijnse poetsvrouw gehad die ook haar man en vijf kinderen onderhield met wat zij hier in België verdiende. Voor hen lijkt dat veel normaler te zijn dan voor ons.

O ja, waarom wij terug naar 'daar' gingen? Heel eenvoudig: al vanaf dat we terug waren van onze vorige reis hongerde ik naar 'meer van dat'. En nu weer ... die wereld blijft me intrigeren. Het mystieke, het bijzondere, het serene, maar vooral het ondoordringbare waar ik zo nieuwsgierig naar ben. Maar ook de over-the-top luxe waarin je je dan even kan wentelen, dat steek ik niet onder stoelen of banken. En tijdens de vorige reis hadden we gewoon veel te weinig tijd in Dubai en in Dhofar. Daarom dus.

DUBAI

Omdat we nu veel meer tijd hadden, hebben we ons meer geconcentreerd op het dagelijkse leven aldaar. Vooral in Salalah dan, want van het leven als Emirati in Dubai krijg je gewoon geen hoogte. We hebben wel wat uitgebreider kennisgemaakt met het oude Dubai: Jumeirah Mosque bezocht met een gids, het Sheikh Mohammed Centre for Cultural Understanding, een lokale maaltijd gegeten in het Arabian Tea House en de oudste wijk Bastakiya (dateert van omstreeks 1900) verkend met zijn textielsouks, zijn huizen met barjeels (windtorens, de eerste vorm van airco ter wereld - hoe meer barjeels op je huis, hoe welvarender je was) en het Al Fahidi Fort (Dubai Museum).


Een enorm contrast met het nieuwe stadsdeel met zijn hoge moderne torens. Die hebben we deze keer ook eens vanuit een ander oogpunt - vanop de boot - kunnen bekijken. Eigenlijk nog spectaculairder dan dat je er gewoon langs loopt.


En echt niks is te gek in Dubai. Neem nu Ski Dubai in The Mall of the Emirates, een overdekte skipiste - met stoeltjesliften en paddenstoelen - waar je het hele jaar door bij een temperatuur van min vier graden kan wintersporten, ook al is het buiten 45 graden. Erg populair bij Emiratis.

In Dubai Mall (het grootste shoppingcentrum ter wereld ... we zijn in Dubai, remember?!) kan je dan weer tussen de vissen wandelen in Dubai Aquarium & Underwater Zoo. Heel mooi gedaan eigenlijk: in een immense glazen watertank (10 miljoen liter water) hebben ze een tunnel gemaakt waar je doorheen loopt en waar je omringd bent door 140 soorten vissen waaronder haaien en roggen. En geen kleintjes!


Nog zo'n vreemd fenomeen in het midden van de woestijn, is Dubai Miracle Garden: een schitterende tuin met 45 miljoen kleurige bloemen die in allerlei thema's zijn opgezet. Uiteraard is Miracle Garden alleen in de winter te bezoeken want in de zomer overleven de bloemen het niet in dit klimaat.


En 's avonds genoten we van een lekkere maaltijd en een al dan niet alcoholisch drankje in een van de vele restaurants aan The Beach at JBR, Marina Promenade of Madinat Jumeirah. Altijd gezellig om mensjes te kijken, vooral omdat de Emirati dan ook aan de wandel zijn. Overdag zijn ze iets minder aanwezig.



 OMAN

Onze vijf volle dagen Dubai waren weer veel te snel om. Maar de vakantie was nog niet gedaan want we vlogen nog voor tien dagen door naar het exotische Salalah in het zuiden van Oman. Hoofddoel: relaxen aan het strand/zwembad en een paar dagen sightseeing met de huurwagen want ook daar hadden we tijdens de vorige reis nauwelijks tijd voor.

Al Mughsayl hebben we bezocht, 'where the mountains meet the sea', en waar de wilde kamelen (eigenlijk zijn het dromedarissen maar daar hebben ze het ook gewoon over 'camels') over het witte strand lopen. Wat een prachtig zicht en wat hebben we er veel gezien! De provincie Dhofar mag dan qua natuur minder spectaculair zijn dan centraal Oman, dit hadden we toch niet willen missen.
Wel spijtig dat het zo'n rustig weer was. Als er veel stroming is in de zee, dan kan je daar het water tot 15 meter hoog zien spuiten door de blow holes. Maar dat is vooral tijdens de khareef, het regenseizoen dat tussen juni en september de provincie Dhofar tot één groene oase omtovert.


We zijn ook nog terug geweest naar Wadi Darbat waar we vorige keer ook geweest waren. De wadi stond nu helemaal droog. Er liepen wel wat kamelen en ezels rond, maar lang niet zoveel als vorige keer. Verder nog naar Taqah en Mirbat waar je nog de ruïnes kan zien van de oude lemen huizen in Jemenitische stijl. Wat in alle stadjes opvalt, is dat er niet gerenoveerd wordt. De oude huizen staan er verloederd bij en een eind verderop zie je  dan in the middle of nowhere nieuwe villawijken verrijzen.

Deze keer hebben we ook het Museum of the Frankincense Land bezocht. Wierook is nog steeds belangrijk voor Salalah en omstreken, dus dat mochten we niet missen. Helaas was het niet echt interessant.


In Oman zie je overdag nauwelijks mensen op straat. Hun dagelijks leven gaat natuurlijk ook gewoon door. Als je een gezin met zeven kinderen hebt (wat daar het gemiddelde is) heb je wel wat anders te doen dan op straat rond te lopen. Maar 's avonds loopt de mall vol met groepjes mannen, groepjes vrouwen, gezinnen met kinderen die wat kuieren en, net zoals wij, ergens wat gaan eten en drinken. Het blijft toch een raar gezicht om een groepje Omani vrouwen compleet in het zwart met alleen de ogen vrij samen aan een tafel te zien zitten. Ze praten met elkaar ... je ziet het niet vanwege de sluier maar je hoort het wel. Ze drinken en eten ook ... dan gaat het sluiertje even een stukje naar omhoog, maar hun gezicht laten ze nooit zien.

Omani mannen zijn wat vrijer. Die kwamen we wel eens tegen in de voormalige British Club (Oman was tot 1971 Brits protectoraat) waar we een paar keer gegeten hebben. Het is het enige restaurant in Salalah (buiten de internationale hotels dan) waar ook alcohol geschonken wordt, tenminste boven de tafel dan toch ... De mannen zaten daar, in hun traditionele klederdracht, aan een biertje of een glas whisky. Ook in ons hotel zagen we 's avonds wel eens Omani's een glas alcohol bestellen. Volgens de lokale krant Oman Daily Observer die iedere dag op onze kamer lag, prijkt Oman qua verkeersveiligheid helemaal onderaan de ladder. De reden is grotendeels alcohol. Er is slechts een minderheid van de moslims die alcohol drinkt, maar zij die drinken, doen dat 'goed' ondanks dat het bij wet verboden is.

En natuurlijk hebben we ook nu weer genoten van de zon, de zee en het eindeloze witte strand. Na nog een nachtje Dubai kwam er ook aan deze reis weer een einde.


Algemene info:
Organisatie: ikzelf

Reisweg:
-intercontinentale vlucht Brussel-Dubai
-internationale vlucht Dubai -Salalah
-internationale vlucht Salalah-Dubai
-intercontinentale vlucht Dubai-Brussel
 
Hotels: dezelfde als vorige keer

Temperatuur: in Dubai 22-24°, ideaal om te sightseeën ; in Salalah: 28-30°, prachtig strandweer.

Nog veel meer foto's op onze flickr fotopagina.