Valencia

Valencia

Zondagavond toen we uit het vliegtuig stapten was het in Valencia nog 23 graden en wolkenloos. Bijna niet te geloven als je twee uren en tien minuten eerder in Brussel op de tarmac het troosteloze grijze weer aanschouwde. Wij dus snel de metro in, en ingecheckt in het vooraf geboekte boutique hotel Ad Hoc Monumental.
Bij navraag aan de receptionist waar we eens lekker konden eten wist deze ons alleen te vertellen dat er op zondag heel veel restaurants gesloten zijn en dat de meeste restaurants maar om 21u open gaan. Nu weten we natuurlijk al heel lang dat er in het zuiden laat gegeten wordt, maar negen uur vind ik persoonlijk toch wat overdreven. Mijn maag kan dat niet meer aan ... dan kan ik slapen wel helemaal vergeten.

Wij op goed geluk naar de Plaça de la Reina, zowat het meest toeristische plein in de ciutat vella, daar zouden we allicht wel een tapasbar of zo vinden.

Het werd een wijnbar waar we ons te goed hebben gedaan aan overheerlijke jamón ibérico gevolgd door paella valenciana (kip, konijn en groenten) voor mij en paella mariscos (zeevruchten en groenten) voor manlief.  En een fles lekkere rode wijn. Nadien hebben we nog tot na elven op een terras gezeten, en dit op 14 november!

Toen ik op dag twee de gordijnen opentrok zag ik een staalblauwe hemel en de zon scheen vrolijk onze kamer binnen.

Na het lekkere ontbijt togen we de oude stad in voor een uitgebreide verkenning. De oude stad is mooi, maar kleiner dan ik had verwacht. Prachtige grote appartementsgebouwen, wit geschilderd en met smeedijzeren balkonnetjes, en heel veel kerken natuurlijk, we zijn tenslotte in Spanje.



Helaas stonden er veel gebouwen in de steigers, en even buiten het historische centrum was er ook nogal wat leegstand. 's Middags pinxtos gegeten bij Sagardi, een hippe en trendy en heel druk bezochte pinxtosbar. Alle pinxtos kosten 1,80 euro. Koude hapjes staan op de toog (onder een stolp uiteraard) en met de warme hapjes komen ze rond. Je bedient jezelf, en om af te rekenen worden gewoon de prikkertjes op je bord geteld.
In de namiddag alweer lang op een terras in de zon gezeten, het leek wel zomer.

's Avonds kwamen we toevallig voorbij Restaurant Ness. Het was het enige restaurant in de omgeving dat al om 8u open was.Het zag er gelikt uit en de kaart beviel ons ook wel. Niet de typische toeristenkost en ook niet de typisch spartaanse Spaanse inrichting. Eerder integendeel: het restaurant was luxueus ingericht, volledig in het wit met hier en daar een zwart accent.

De gastvrouw sprak vlekkeloos Engels, maar waardeerde ook wel mijn pogingen om de conversatie in het Spaans te voeren. Na de uitgebreide maaltijd hebben we nog een rondje oude stad gelopen en wat gedronken. Daarop volgde een lange en slapeloze nacht. De combinatie veel wijn, uitgebreid én laat eten werkt dus absoluut niet voor mij.

Dag drie begon (en eindigde) even blauw en zonnig als dag twee. We hadden fietsen gehuurd die om tien uur bij het hotel werden afgeleverd. Fietsen door Valencia is een aparte belevenis.

Rondom de oude stad loopt een brede ringweg met vier rijvakken maar aan de fietser is er helaas niet gedacht. Het was dus hier en daar wat slalommen tussen het andere verkeer. Maar ook dat went, en eens we in de Jardí del Turia waren was het heerlijk fietsen.

Ons doel van vandaag waren de bouwwerken van de Valenciaanse architect Santiago Calatrava en het strand.

Met open mond hebben we staan kijken in de Ciutat de les Arts i les Ciències. Wat een contrast met de art nouveau, gotiek, enz. in de oude stad. Prachtig en overweldigend.

Nadien ging het langs een brede  boulevard, mét fietspad, richting haven en strand. Valencia heeft een lang en breed goudgeel strand omzoomd door een niet eens zo lelijke strandboulevard. Spijtig dat we geen badgerief bij hadden.

We hadden ons graag een paar uurtjes op het strand neergevleid want het was er echt weer voor. In plaats daarvan hebben we dan maar uitgebreid geluncht bij La Alegria de la Huerta aan het strand en nog lang na-geterrast.

Dag vier zag er grijzig uit en toen we na het ontbijt naar buiten stapten regende het. Niet zo tof, maar we gingen daar toch niet voor binnen blijven! Regenachtig weer is uitstekend om te shoppen: de overdekte Mercat Central met - naar het schijnt, ik heb ze niet geteld - 900 kramen, de luxe warenhuizen El Corte Inglés en de talloze boetieks konden ons wel bezighouden tot het ophield met regenen.

In de namiddag hebben we dan wat rondgewandeld in de Jardins del Real. Eigenlijk is Valencia best wel een groene stad, en ik kan me zo voorstellen dat het in de lente en de zomer een zeer kleurige en fleurige bedoening is.
Die avond hebben we trouwens gegeten in een hele gezellige tapasbar. Tapas ... je kan er niet omheen in Valencia.

Donderdagmorgen - blauwe hemel en zon - moesten we helaas al om 11u vertrekken richting luchthaven. Na het ontbijt had ik nog net even de tijd om mijn eerder begonnen blogje over onze Mop verder van me af te schrijven. 

Algarve

 

Terug

En hier ben ik alweer terug. De Algarve is ons prima bevallen. Ik had eigenlijk geen idee wat ik er van kon verwachten. Veel Engelsen, dat wel en we hebben ook best veel Engels gehoord maar niet aan de kant waar wij zaten. Dat was in Cabanas de Tavira, een klein badplaatsje vlakbij het nog authentieke stadje Tavira. Daar hoorden we overwegend Portugees en Spaans. De Spaanse grens op 24 km afstand zal daar niet vreemd aan geweest zijn.

In Cabanas was er niet zoveel te beleven. Er waren wat kleine restaurantjes in de oude straatjes en wat meer toeristisch georiënteerde restaurants aan de 'boulevard', maar verder was het een heel rustig plaatsje. Wij reden dan ook meestal 's avonds naar Tavira, een heel gezellig stadje op 4 km van Cabanas, met een keur aan restaurantjes. En tijdens onze uitstapjes aten we ter plekke, daar waar we toevallig waren. Overal hebben we lekker gegeten voor echt heel weinig geld. Vis natuurlijk, heel veel vis op het menu. Dorade, espada, stokvis, sardienen, schaal- en schelpdieren, ... maar ook nogal wat lam en geit en veel gemengde schotels vlees/schaaldieren. Ook veel lekkere wijntjes gedronken, wit en rood, en natuurlijk de bekende vinho verde die ik persoonlijk heel erg lekker vond.

Het was eigenlijk de bedoeling om het uit eten te gaan een beetje te beperken en zelf te kokkerellen maar met de lage Portugese prijzen is het er niet echt van gekomen. Eén keer heb ik pasta gemaakt want dat is daar in de restaurants moeilijk te krijgen. Portugezen zijn nogal aardappeleters, zowel de gewone als de zoete variant. En rijst staat er ook altijd op het menu. Maar wij hadden zin in pasta en kochten op de markt in Loulé een mooi stuk vis en wat verse groenten en aten daar wat lekkere pasta bij.

De Algarve is qua natuur zeer gevarieerd. Je hebt natuurlijk de overbekende stranden, maar ook het binnenland is fascinerend mooi. De Serra do Caldeirão bijvoorbeeld waar het krioelt van de kurkeiken, waar je eindeloos kan rijden en je afvragen waarom er daar in 's hemelsnaam een weg getrokken is ... tot je dan hoog op een berg twee huisjes tegenkomt. En een kerkje natuurlijk.

Qua stranden heb je aan de oostkust prachtige lange stranden van fijn wit zand omzoomd door duingebied. De stranden tussen Quinta do Lago en de Spaanse grens liggen trouwens allemaal in beschermd natuurgebied: het Parque Natural da Ria Formosa. In feite zijn het allemaal langgerekte eilandjes (zandbanken) die in een lagune liggen en je moet er dus heen met een bootje, met een treintje of over een brug. Je kan er eindeloos wandelen en het was er overal nog super rustig. Ten westen van Faro is de kust dan weer veel ruiger met goudgele stranden met grillige rotsformaties in Praia da Rocha en Ponta de Piedade, om maar een paar voorbeelden te noemen. Indrukwekkend mooi. Nog verder naar het westen, richting Sagres heb je dan weer terug wat kleinere baaien met fijn wit zand, zoals Salema. Maar er zijn ook oerlelijke stranden en badplaatsen. Het Praia dos Pescadores in Albufeira spant vast de kroon. Mensenlief, daar zou ik nog niet gratis willen logeren. De hoge appartementenblokken liggen bijna tot op het strand en het lawaai dat er uit alle bars naar buiten knalt is gewoon niet te harden.

Ik zou de prachtige bloemen nog vergeten! Lanen vol met jacaranda's, bougainvilleas die weelderig over een muur hangen, oleanders die zomaar in het wild langs de kant van de weg groeien, strelitzia's, hibiscus, bloeiende cactussen, ... echt te veel om op te noemen en veel meer dan we er in Madeira hebben gezien. Echt genieten was dit.

Foto's op Facebook!

De vloek van de farao

 

De vloek van de farao

Net terug van onze tiende (zo ongeveer toch) vakantie in Egypte. Ik die altijd roep "ik ben nog nooit ziek geweest in Egypte", wat ook de waarheid is, heb deze keer ook prijs gehad. De vloek van de farao is voor het eerst op mij neergedaald. Ik had er zelfs al een beetje rekening mee gehouden dat het deze keer wel eens zou kunnen gebeuren. Hier het verhaal.
Begin februari begin ik uit te kijken naar een last minute in Egypte. Er is een schitterend aanbod op een nieuw hotel, pas 2 maanden open, van een gekende Belgische keten die vooral geroemd wordt om zijn lekkere keuken. OK, die hotelketen is maar vier sterren waar we er normaal toch wel vijf willen hebben in Egypte, maar op Vakantiereiswijzer en Zoover krijgt het nieuwe hotel goede kritieken, en de introductieprijs ligt op ongeveer de helft van wat we normaal betalen ... In mijn achterhoofd zat alweer een extra reisje naar de zon begin december.
Voor alle zekerheid toch maar even een mailtje gestuurd naar het hoofdkantoor van Three Corners met de vraag of het hotel al volledig operationeel was. Het antwoord was positief, dus wij waren er helemaal gerust in.
Drie dagen voor vertrek kijk ik voor de aardigheid nog eens op Vakantiereiswijzer en lees ik dat er heel veel zieke gasten zijn in het hotel. Toen al vreesde ik dat wij er deze keer wel eens bij zouden kunnen zijn, want dit leek me geen geval van niet oppassen met eten of veel te lang in de hete zon hebben liggen bakken. Maar goed, there is no way back dus we wagen het erop.
Daar aangekomen horen we van de andere gasten dat het eigenlijk veel ernstiger is dan we aanvankelijk dachten. Op een gegeven moment zouden er zo'n vijftig zieken geweest zijn (maag- darmproblemen), waarvan er verschillende aan het infuus lagen. Oorzaak onbekend, maar het lag zeker niet aan het eten wist de directeur (die ik hierover had aangesproken) mij te vertellen. Hij kan natuurlijk veel zeggen. Wat doet een mens dan? Die let extra op wat hij/zij eet, gaat niet vanaf dag één voluit in de hete zon liggen, drinkt geen te koude drankjes, eet geen ijsjes, enz. Kortom, de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen die ons altijd al hebben geholpen. Maar het heeft allemaal niet mogen baten want op dag vier pendelde ik tussen vier uur 's nachts en drie uur 's middags van mijn bed naar het toilet. Ik kon op den duur van slapte bijna mijn bed niet meer uit. Diezelfde directeur heeft me hoogstpersoonlijk een doosje medicijnen (Antinal, ik vergeet het nooit meer) bezorgd en de volgende dag was ik, dankzij een dieet van rijst, vetvrije groentesoep, toast, een hardgekookt ei en bananen, alweer een stuk beter.Maar de farao vond blijkbaar dat hij me nog niet genoeg had gestraft want zaterdag begon het opnieuw. Gelukkig in minder erge mate, maar rijst hoef ik voorlopig toch even niet meer.
Zeer vreemd is wel dat manlief, die aan een eerdere Salmonella-besmetting - opgedaan in een spiksplinternieuw hotel in Spanje 22 jaar geleden - overgevoelige darmen heeft overgehouden, niet ziek is geweest. Gelukkig voor hem natuurlijk.
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen zegt het spreekwoord. Ik heb nu ook mijn lesje wel geleerd. Nooit nog een nieuw hotel, en nooit nog minder dan vijf sterren in Egypte. Want we blijven wel gewoon naar Egypte reizen. We beschouwen dit als een eenmalige gebeurtenis.