Bij Rietepietz had ik gelezen over een tentoonstelling in Fabrique des Lumières in Amsterdam die me meteen aansprak. Het is een ‘immersive experience’ van Gustav Klimt en Friedensreich Hundertwasser. Ik heb niet geaarzeld en meteen tickets besteld want de tentoonstelling liep maar tot 5 februari.
Aangezien Amsterdam niet bij ons om de hoek ligt waren we het er heel snel
over eens om er een weekend van te maken. Een hotel was gauw geboekt, maar niet in Amsterdam zelf. De prijzen zijn echt niet meer normaal te noemen, zelfs aan de rand van de stad. Zaandam is slechts een kwartier treinen van Amsterdam Centraal en daar wisten we wel een leuk en betaalbaar hotel en konden we onze auto veilig achterlaten.
We waren al vroeg vertrokken thuis, zaten al om 10u30 in een koffiebar. Zo hadden we ook nog ruim de tijd om in de Jordaan wat hofjes te bezoeken en uitgebreid te lunchen alvorens ons te begeven naar Fabrique des Lumières voor ons tijdslot van 14u30.
Fabrique des Lumières is een modern cultuurpark op de terreinen van de
voormalige Westergasfabriek in het Westerpark. Het gebouw is door zijn unieke architectuur met muren van 17 meter hoog en een vloeroppervlak van 2800 m² bij uitstek geschikt voor digitale voorstellingen. In het verleden werd hier ook al de immersive experience van Vincent Van Gogh vertoond. Die tentoonstelling hebben wij in de zomer van 2020 gezien in Antwerpen. Het was niet zo lang na mijn zware operatie en ik heb er toen eigenlijk weinig van meegekregen.
Ik moet zeggen, deze sprak mij veel en veel meer aan dan die van Van Gogh.
De explosie van kleuren bij de projecties van Hundertwasser ; de vrouwenfiguren, het goud en de landschappen van Klimt, de muziek perfect afgestemd op de beelden. Overweldigend!
Dit soort voorstellingen maken kunst bereikbaar en behapbaar voor iedereen,
ook al ben je geen kunstkenner.
PS Vanaf 10 maart loopt er een gelijkaardige expositie rond Dalí en Gaudí. Ik denk dat wij dan nog wel een keer naar Amsterdam afzakken.
Alleen zo jammer dat je dit niet zittend kan beleven. Na een uur rechtstaan en wiebelend van het ene been op het andere was mijn rug gebroken.
Gelukkig was er op het terrein van de Westergasfabriek een tearoom waar we wat konden uitrusten om nadien weer de stad in te gaan en onze wandeling door de Jordaan en Oud West te vervolgen.
Na het heerlijke mezze-tapas diner bij Oresti’s Taverna en met 13 km in de benen was het heerlijke bed in het Zaan hotel al wat we nog nodig hadden.
Na een verkwikkende nachtrust, een warme douche en een uitgebreid ontbijt treinden we weer naar Amsterdam voor het volgende deel van de stadswandeling die ik had uitgestippeld: een ander stuk van de Jordaan die nu een dure en hippe buurt is, aldus een bewoonster met wie we een lange babbel hadden. Lunchen deden we bij The Good Companion, op aanraden van deze bewoonster.
Dan door over de Grachtengordel, de Bloemenmarkt met duizenden tulpenbollen die je nu echt NIET moet kopen, de Negen Straatjes met zijn exclusieve winkeltjes, de stilte van het Begijnhof, stukje Kalverstraat en snel weer weg want veel te druk, Rembrandtplein, De Dam met het Koninklijk Paleis, een tijdje gezeten bij Brasserie Meuwese op het Rokin en over het Damrak terug naar Amsterdam Centraal. Na 17 km lopen vonden we het welletjes geweest.
Amsterdam is een leuke stad met zijn grachtengordel met grachtenpanden met trap-, klok- of halsgevels, veel water, bruggen en bomen. Voor mij mist de stad wel de grandeur van steden als Parijs of Londen, zelfs Antwerpen. Het is niet verboden een afwijkende mening hebben.
Het waren twee heel fijne maar vermoeiende dagen.
