Een bestemming die we nog niet kenden en waarvan ik alleen positieve berichten hoorde en las.
Vlucht en hotel waren snel geboekt en zo reden wij vorige week maandag op het gemakje en zonder noemenswaardige files naar de luchthaven van Charleroi waar we ruim op tijd aankwamen voor de anderhalf uur durende vlucht. En ik denk dat we wind mee hadden want na een uur en tien minuten vliegen stonden we al op Václav Havel Airport waar een taxi ons stond op te wachten om ons naar ons hotel te brengen in Staré Město, de oude stad.
Snel ingecheckt, koffertje op de kamer gezet, jassen opgehangen (het was warm en zonnig) en wij weg, de stad in. Gestopt bij de eerste de beste patisserie voor koffie met een taartje. Taartjesliefhebbers en liefhebbers van zoet in het algemeen: hier moet je zijn voor het allerlekkerste gebak. Zoveel keuze aan prachtige taartjes en droog gebak heb ik nog nergens gezien. De statige gebouwen waar je al dat lekkers consumeert deden me heel erg denken aan de koffiehuizen in Wenen.
De rest van de middag en avond hebben we de buurt van het hotel verkend, o.a. het grote Wenceslasplein – eigenlijk meer een lange brede boulevard – met mooi gedecoreerde gevels in Art Deco- of Jugendstil-stijl. En op het einde van het plein het imposante Nationaal Museum.
Dinsdagmorgen, na een heerlijk uitgebreid ontbijt, deden we met onze izi.travel app de Royal Prague stadswandeling. Ik ga de wandeling niet in detail bespreken want dan wordt dit log veel te lang. Maar geloof me, dat Praag een prachtige stad is, dat is niet gelogen. Het viel ook op dat het overal erg proper was en leegstand in de stad hebben we eigenlijk niet gezien.
Vanaf ons hotel liepen we de luttele meters naar de gotische Powder Tower, een van de stadspoorten die de oude stad met de nieuwe stad verbindt. Dan verder naar het oude stadsplein met de bekende astronomische klok die veel kleiner is dan ik me had voorgesteld. Verder door naar de beroemde Karelsbrug over de Moldau (die hier ‘Vltava’ heet) die de oude stad verbindt met de Kleine Stad (Malá Strana), het gedeelte onderaan de Praagse Burcht. Hier is het rustiger en ruimer met o.a. het mooie Kampa Park. Maar ook hier aan barokke kerken en gebouwen geen gebrek.
En kunst natuurlijk.
Van de controversiële Tsjechische kunstenaar David Černý zagen we volgende kunstwerken doorheen de stad. Bijzonder en bizar, is het minste wat je hierover kan zeggen.
Miminka
Deze griezelig uitziende baby’s zijn een symbool van het communistische tijdperk en hoe het totalitaire bewind hun vermogen om volwassen te worden onderdrukte. De babies zijn 350 cm lang en 260 cm hoog en hun gezichten zijn vervangen door streepjescodes.
Proudy
Twee bronzen mannen staan tegenover elkaar in een ondiepe poel te plassen. De heupen van deze beelden, die bewegen terwijl ze urineren, spellen citaten uit beroemde Tsjechische literaire werken. En de poel waar ze in plassen is de omtrek van Tsjechië, dus feitelijk urineren ze op het land zelf.
Hlava Franze Kafky
Het hoofd van Franz Kafka is een kinetische sculptuur van 10,6 meter hoog en bestaat uit 42 roterende roestvrijstalen panelen met een totaal gewicht van 24 ton. Elke laag is gemechaniseerd en roteert afzonderlijk. De programmering van de bewegingen van het beeld kan worden gewijzigd en de kunstenaar kan nieuwe choreografieën creëren.
Viselec
De hangende man is een levensgroot beeldhouwwerk van Sigmund Freud, hangend aan een paal op een dak. Het beeld is gemaakt in 1997 toen David Černý nadacht over de komst van een nieuwe eeuw en zich afvroeg wat die zou brengen. Hij koos voor Sigmund Freud, omdat hij hem beschouwde als de meest invloedrijke en belangrijkste persoon van de 20e eeuw.
Na 13 kilometer stappen hielden we het voor gezien en zijn we wat op de kamer gaan rusten.
Rust roest, dus deden we er ’s avonds nog eens 6 kilometer bij.
Na anderhalve dag stappen gingen we op dag drie wat meer het openbaar vervoer nemen. De Praagse Burcht en de Joodse wijk, aan de andere kant van de Moldau, stonden op het programma.
Het openbaar vervoer in Praag is voor 65-plussers uit de Europese Unie volledig gratis. Het was wel even zoeken welke tram/bus we moesten nemen om naar de Praagse Burcht te reizen want alle haltes zijn eentalig Tsjechisch. Daar bracht google maps ons redding.
De Praagse Burcht (UNESCO werelderfgoed) is het grootste kasteel ter wereld. Het is een gigantisch complex met binnenplaatsen, paleizen, musea en tuinen en is al duizend jaar de zetel van Tsjechische koningen, keizers en presidenten. Aan de ingang twee wachters die om het uur gewisseld worden. We waren daar tien minuten voor het uur, dus hebben we even gewacht op de ceremonie van de aflossing van de wacht. Om 12u ’s middags wordt de overdracht vanaf de tweede verdieping van het paleis begeleid door trompetten en trommels. Na het marcheren van een grote groep militairen over de binnenplaats neemt een nieuwe groep militairen de wacht op zich.
Het hele kasteelterrein wordt gedomineerd door de monumentale Sint-Vituskathedraal die tot de mooiste van Europa behoort. Je kan op allerlei websites op voorhand tickets kopen voor het complex, maar dat is echt niet nodig en duurder dan ter plaatse tickets te kopen. Hoewel het best druk was, stonden er geen rijen aan de verschillende kassa’s.
We bezochten er ook nog de St. Georges Basiliek, het Oude Koninklijk Paleis en het Gouden Straatje. Dat laatste werd gebouwd voor de bedienden van het kasteel. De huisjes herbergen een permanente tentoonstelling (denk Bokrijk) en souvenirwinkeltjes. Ik vond het een beetje een tourist trap, maar het bezoek was inbegrepen in ons toegangsticket.
Na een late lunch wandelden we naar de Joodse wijk voor een bezoek aan het Oud Joods Kerkhof, een van de grootste en oudste Joodse kerkhoven ter wereld waar doden begraven liggen die overleden zijn tussen de helft van de 15de eeuw en 1786.
Omdat er voortdurend ruimtegebrek was en Joden het niet toestaan om graven weg te doen, werden de doden in lagen begraven. Er zijn plekken waar er 12 lagen doden op elkaar gestapeld zijn. Telkens er nieuwe niveaus werden toegevoegd was het nodig om de grafstenen van de oudere graven naar het nieuwe, hogere oppervlak te verheffen. Dit verklaart het dichte woud van grafstenen dat men vandaag de dag ziet.
Na de begraafplaats bezochten we nog een vijftal synagogen. In de Pinkas Synagoge, tevens Joods Museum, zijn de wanden bekleed met panelen met ongeveer 80.000 namen van Boheemse en Moravische joden, slachtoffers van de holocaust.
De Spaanse synagoge is de oudste in Praag en werd gebouwd in Moorse stijl. Deze doet momenteel dienst als concertzaal.
Later tramden we naar de Nieuwe Stad (Nové Město) waar we het Dansende Huis bezochten. Een hypermoderne realisatie uit 1996, aan de oever van de Moldau.
We snoepten nog een typisch Tsjechisch ijsje (trdelník) en manlief had nog genoeg energie over om een toren te beklimmen en wat plaatjes te schieten van de omgeving.
Ondanks de verschillende tramritten hebben we toch nog 12.5 kilometer gewandeld.
Donderdag was de laatste dag van onze korte citytrip. Elf uur moesten we uit de kamer. De vriendelijke dame aan de receptie legde ons uit hoe we op de eenvoudigste manier op de luchthaven konden geraken (metro + bus). Was inderdaad een fluitje van een cent.
Tussen metrostop en bushalte zijn we nog even een shopping mall ingelopen, maar de winkels daar zijn niet anders dan hier bij ons.
15u45 stegen we op ; 17u10 waren we in Charleroi. Chauffeur van de garage opgebeld, auto opgepikt en naar huis. Helaas wel met lange files.
Het was kort, maar goed. Ik wist niet wat ik moest verwachten van Praag maar was aangenaam verrast. De grandeur van de gebouwen deed me heel erg denken aan Wenen, maar dan zonder het Sissi gehalte.
Het openbaar vervoer is er prachtig geregeld, met een groot netwerk aan zeer propere en moderne bussen, trams en metro’s die 24u per dag rijden.
Als we op die vier dagen vier fietsers gezien hebben zal het veel zijn. Kasseitjes zijn ook niet echt bevorderlijk om gezellig te fietsen.
Er zijn enorm veel eet- en drankgelegenheden met voor elk wat wils. Wat ons wel opviel was dat overal de koffie heel lekker was.
Prijsniveau van drankjes hetzelfde als bij ons: 100 czk (4€) voor een cappucino ; 125-150 czk (5-6€) voor een glas wijn. Een typisch gerecht uit de Tsjechische keuken zoals Svíčková na smetaně 400 czk (16€). Manlief vond het lekker, maar dat is geen referentie want hij vindt alles lekker. 😉
Wij hebben gereisd zonder cash. We wilden wel bij een automaat geld gaan afhalen, maar het is er gewoon niet van gekomen omdat je overal met debet- of creditcard kan betalen. Wel zo gemakkelijk want wat doe je weer met de overschot aan klein geld?
De taal dan … daar is echt niks van te maken. Onze taxichauffeur (afkomstig uit het Verenigd Koninkrijk) woont er 32 jaar en verstaat de taal wel, maar hij spreekt ze nog altijd niet. Dat zegt genoeg, denk ik. Stadsplan, menukaarten, bezienswaardigheden gelukkig overal tweetalig Tsjechisch/Engels.
Op die paar dagen hebben we veel gezien van de stad maar lang niet alles. Wie weet gaan we nog wel eens terug …
